Pomogę Ci recenzja

Życie rzadko bywa perfekcyjne. Zawsze w jego blasku znajdzie się cień. Zazwyczaj więcej w nim znoju, potu, łez, męczącej walki z codziennością niż sukcesów i radości. Życiowe błędy i zapętlenia. Przestrzeń pozbawiona światła i podkopująca wiarę w naszą siłę. Wszystko co znienawidzone, staje się cieniem życia. Mrok odczuć, smutek melancholii. Setki małych czy większych decyzji, które wydają się bez znaczenia, stawiają przed szansą. Zagubienie w chaosie labiryntów prowadzi wprost w sidła zła. Napędzanie niepokojem rodzi udrękę. Osacza śmiertelnym jadem. Człowiek nieuporządkowany w swoich pragnieniach chce zapełnić tę wewnętrzną pustkę, którą zbudował. Zabija uczucia i okrywa się obojętnością.

Ceniona psychoterapeutka ma poukładane życie. W natłoku codzienności brakuje jednak czasu na miłość. Aż nagle poznaje mężczyznę idealnego. Tyle, że od początku związek ten poddany jest próbie, a kobieta z każdym dniem traci grunt pod nogami i w jej uporządkowany świat wkrada się chaos.

Porywająca, debiutancka powieść, która przyciąga fabułą od pierwszych stron. Myśli obezwładniają, niepokój świdruje, a demony przeszłości zatruwają życie. Mnożą się pytania, a odpowiedzi trudno dostrzec. Niebezpieczeństwo oplata bohaterkę, a ona pomimo wszystko podejmuje ryzyko i kładzie na szali całą swoją karierę, by tylko zaznać spełnienia. Zapełnić ciszę samotności i odnaleźć sens istnienia. Uwiera bezradność a obsesyjne myśli oplatają jak bluszcz. Duszą i prowadzą do tragedii.

"Gdy coś stworzysz, już zawsze będziesz się bać, że ktoś może ci to odebrać, zniszczyć. W tym momencie kończy się twoja wolność. Stajesz się zakładnikiem swojego przyzwyczajenia, przywiązania, posiadania".

Wybrzmiewa tu przejmujący głos depresji, która zdejmuje iluzję zrodzoną z przywiązań. Smutek nie chcę odejść, a lęk przejmuje kontrolę. Głośno mówi, że żyje, myślach prosi o smierc. Mrok ciężaru życia zniechęca i odciska piętno. Depresja zakleszcza swe ofiary w rezygnacji i spowalnia życie.

A "ONA" krąży, mąci, burzy i tak zagmatwany świat swoich ofiar. Pod osłoną nocy wykorzystuje osobiste dramaty ludzi pogubionych. Tak niewiele potrzeba, by rozsypać się na milion kawałków. Trudno pozbierać te odłamki.

Porażki, błędy, cierpienia. Sklejane każdego dnia tworzą niepowtarzalność. Każdy z nas jest niedoskonały i każdy ma prawo popełniać błędy.
"Piękno tkwi w niedoskonałościach"
Wszelkie zło rodzi się z ludzkiej słabości. Powstaje tam gdzie kiełkuje dobro. Czasem widzimy rzeczy, których nie powinniśmy zobaczyć, a nie zauważamy tego co jest ważne dla nas samych.
Polecam.