Pomornica recenzja

Życie weryfikuje wiele spraw i z upływem czasu inaczej patrzymy na to co było. Wszystko się zmienia, ale niezmienny pozostaje ból. Ból, który powraca w najmniej oczekiwanym momencie. Myślisz, że otaczają cię życzliwi ludzie, że jesteś bezpieczna i masz swoje miejsce na ziemi. Aż nagle dostrzegasz przerażenie i prawdę tamtych lat, która niczym odłamki toruje sobie drogę, żeby się wydostać. Z pozoru nic się nie zmienia, ale ktoś próbuje zburzyć twój świat. Zapadasz się w sobie. Błahy incydent rozpoczyna serię zdarzeń i znajdujesz się w swoim prywatnym piekle cierpienia, strachu, rozpaczy. Nie da się zatrzymać rozpędzonej lawiny, która pragnie wyzwolenia.

Julia wraz z mężem wprowadzają się do jej rodzinnego domu. Nowy początek. Przed laty w tym miejscu wydarzyła się tragedia, która odcisnęła piętno na psychice. Tymczasem w pobliskim motelu dochodzi do brutalnego gwałtu, a idealny świat Julii rozpada się na kawałki.

Mistrzyni klimatu i budowania napięcia powraca z kolejną fenomenalną historią. Thriller naszpikowany emocjami. Mrok niczym pełzający wąż oplata życie bohaterki, powodując chaos myśli. Niewinny, żółty balonik z beztroską fruwający na wietrze zwiastuje początek dramatu, a domek na drzewie zaczyna straszyć. Wspomnienia wynurzają się zza mgły pamięci tworząc żal w sercu, ból w duszy.

Życiowe komplikacje wzmagają cierpienie. Ucieczka przed prawdą utrzymuje w błędnym kole. Odbiera szansę na oczyszczenie i zabliźnienie starych ran. Mieszanka złudzeń i rozczarowań. Odciśnięte traumy pozostają smugą błota, której nie można zmyć. Nieustannie odbijają się echem w myślach.

Balansowanie pomiędzy przeszłością a teraźniejszością. Osacza spirala fałszu, zakłamań i skomplikowanych relacji rodzinnych. Nic nie jest takim jakim się wydaje.

Autorka wplata w fabułę demona legendy, który krąży w cieniu ludzkich złudzeń. Żeruje i budzi przerażenie.

"Pomornicy strzeż się dziecię, gdy cię wybierze, toś martwy, nie skryjesz się nigdzie na świecie".

Miniona tragedia staje się żywa. Ktoś wciąga Julię w niebezpieczną grę, a ona w nią wsiąka i kroczy wskazówkami. Tajemnica, której milczącym świadkiem jest stare drzewo otula mrokiem i wprowadza w ciemność, gdzie kłębią się niespokojne myśli. Jawa miesza się ze snem tworząc labirynt. Z każdą kolejną stroną wpadamy głębiej w ułudę zdarzeń. Rewelacja.

Każde spotkanie z twórczością Ewy Przydrygi to niezapomniane emocje, które osiadają na dnie serca. Polecam!