Pomornica recenzja

Twórczość Pani Ewy znam i bardzo lubię, dlatego też nie mogłam się doczekać najnowszej książki z pod pióra autorki. Spodziewałam się naprawdę dobrego thrillera, ale to co dostałam przerosło moje oczekiwania o stokroć, autorka przeszła samą siebie tworząc Pomornice.

Pewnego dnia Julia podczas nieobecności swojego męża znajduje w ogrodzie żółty balonik z zaszyfrowaną wiadomością w środku. Wskazówka prowadzi ją do obskurnego motelu na obrzeżach miasta, a konkretniej do pokoju, w którym przed chwilą doszło do brutalnego gwałtu. Czy jej mąż byłby zdolny do czegoś takiego? Julia zaczyna prowadzić śledztwo na własną rękę, a wszystko powiązane jest z tajemniczym morderstwem sprzed 16 lat. Czy śledczy się wtedy pomylili?

Mamy tutaj wszystko co uwielbiam: mroczny klimat, morderstwo sprzed lat, mocnych i charakterystycznych bohaterów.

W książce są dwie przestrzenie czasowe, co po prostu uwielbiam. Poznajemy wydarzenia teraźniejsze, a także krok po kroku odkrywamy co stało się 16 lat temu. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego jak autorka poprowadziła fabułę. Rozdziały z przeszłości i teraźniejszości idealnie się łączą. Co rusz odkrywamy nowe fakty, co daje pole do popisu naszej wyobraźni, pozwala nam to na snucie możliwych rozwiązań. Autorka odkrywa przed nami karty powoli, wprowadza niesamowite zwroty akcji, kiedy już nam się wydaje, że wszystko wiemy, nagle poznajemy nowe fakty i wszystko obraca się o 180 stopni.

Uwielbiam psychologiczne wstawki, które autorka przemyca w treści. Nie mam na myśli tutaj tylko choroby psychicznej, która jest dość ważnym wątkiem w książce, ale także wtrącanie różnych ciekawych pojęć. Zreszta przez wykorzystanie fugi dysocjacyjnej w „Miała umrzeć” zakochałam się w twórczości Pani Ewy.

Nie chcę zdradzać za dużo, więc wspomnę tylko, że w Pomornicy pojawia się niesamowicie ciekawy i nietuzinkowy temat związany z muzyką. Szczerze przyznam, że o tym słyszałam, ale nigdy tematu nie zgłębiłam, ani nie natrafiłam na niego w żadnej innej książce. Nie mogę też nie wspomnieć o zabawie w piekło-niebo, bardzo mi się podoba wykorzystanie dziecięcej zabawy w tak mroczny sposób.

Narracja to jest istny majstersztyk… idealnie oddaje klimat, a przez strony się wręcz płynie. Książka wciąga na tyle, że przenosimy się do świata zapisanego na kartkach i razem z bohaterami przeżywamy wszystkie wydarzenia. Czytelnik nie śledzi losów bohaterów, czytelnik jest samym centrum wydarzeń. Stoi obok głównej bohaterki i razem z nią wstrzymuje oddech. Nie wiadomo jak i kiedy, a książka już skończona. Fabuła jest dopracowana, dopięta na ostatni guzik. Turaj wszystko gra, wątki pięknie się łączą, a zakończenie zaskakuje.

Uwielbiam i polecam wszystkim fanom thrillerów! Weźcie tylko pod uwagę, że książka jest naprawdę wciągająca i nie da się jej odłożyć. Jak już się zacznie to po prostu trzeba dowiedzieć się wszystkiego. A ja sama z niecierpliwością czekam na kolejne książki autorki i zdecydowanie nadrobię te pozycje, których jeszcze nie czytałam.