Zadupia recenzja

Są takie miejsca na Ziemi, które wydają się być opuszczone przez Boga. Są takie misje, na które wyruszają niewinni młodzi ludzie, by w przeważającej mierze nie powrócić już do ojczyzny. Taka wojenna wyprawa stała się udziałem młodego mężczyzny z prozy António Lobo Antunesa, który w powieści pt. „Zadupia”, z oferty Oficyny Literackiej Noir sur Blanc dzieli się z czytelnikiem tym trudnym doświadczeniem poświęcenia, wyobcowania i walki w niekoniecznie słusznej sprawie.

Dwadzieścia siedem miesięcy z dala od domu. Setki dni w służbie lekarskiej na obcej ziemi. Szczere wyznanie, które chwyta za serce i pozwala spojrzeć na konflikty zbrojne z bardziej osobistej perspektywy. „Zadupia” to literackie zaproszenie do Afryki, do miejsc, które odbierają zdrowie, życie i nadzieję, choć miały być przecież kolonialnym Eldorado dla pragnącej handlowej potęgi Portugalii.

Antunes tworzy alfabet miejsc w Afryce, które przed laty nie oparły się portugalskiej dominacji. Przemierza kolejne krainy geograficzne, doświadcza trudów wojny Europejczyków z tubylczymi partyzantami, jest medyczną nadzieją dla rannych, ale przede wszystkim spisuje to, co przeżył w niecodziennym wyznaniu, skierowanym do Sofii, obiektu westchnień i powierniczki jego losów. Ta nietypowa narracja mówi Nam więcej o portugalskiej polityce i nastrojach społecznych Portugalczyków wysłanych do Afryki niż wszystkie podręczniki do historii, bo w nich nie znajdziecie słowa o tej XX-wiecznej interwencji portugalskiej na Czarnym Lądzie.

Zakochana w prozie Antunesa nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu i nie żałuję. Choć tym razem historia była bardziej osobista niż zwykle a wyznania często wprawiały w osłupienie, z wielką ciekawością odbyłam podróż do tych miejsc, które, w niespecjalnie dobrym świetle, przedstawił mi narrator. I muszę przyznać, była to niezapomniana przygoda. Ten literacki hołd złożony wszystkim Portugalczykom poległym na afrykańskiej ziemi i tym, którzy na własnej skórze doświadczyli piekła wojny wart jest lektury!

Czytajcie i podumajcie nad prozą Antunesa, bo w literaturze portugalskiej nie ma sobie równych!