Post Scriptum recenzja

Z „Post Scriptum” miałam pewien problem, bo przy pierwszej okazji, kilka lat temu nie zaiskrzyło. Humor do mnie nie przemawiał, a postaci wydawały mi się nieco przejaskrawione. Sytuacja się zmieniła po lekturze „Czterech Pór Magii” i opowiadania o wiosennym weselu organizowanym przez Ewę Ewent. Następnie w moje ręce trafiło „W świetle nocy” i już wtedy wiedziałam, że muszę dać kolejną szansę Brzeskim Nienormatywnym!

„Post Scriptum” opowiada historię o wspólnikach Sabinie (strzyga behapowiec) oraz Piotrze (tu nie zdradzę jaką istotą nienormatywną jest, bo to byłby srogi spojler, ale mogę powiedzieć, że jest psychologiem, coachem i doradcą post mortem). Jakoś tak przypadkowo trafiają na trop, w którym zdarzenie potencjalnie wypadkowe w jednym z zakładów pracy staje się próbą morderstwa i nasza dwójka bohaterów po swojemu, stosując metody coachingowe i doświadczenie zdobyte podczas badania przyczyn i okoliczności wypadków przy pracy, próbują rozwiązać tę zagadkę.

Idzie im oczywiście…cóż, nieszablonowo.

Strasznie podoba mi się wizja naszego, normalnego świata, pełnego nienormatywnych istot, które się dostosowały do życia między ludźmi. Pracują z nami, żyją z nami, ogólnie – wizja, która w istocie mogłaby być rzeczywistością. W tym wszystkim jest para głównych bohaterów Sabina, która jest specjalistą do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy (zupełnie jak ja!) oraz Piotrek ze swoją psychologią i coachingiem, który jest osobowością zupełnie inną niż Sabina. Zestawienie tych dwojga w duecie – to był strzał w dziesiątkę! Tak dwa różne charaktery to mnóstwo niewymuszonego humoru, wiele zabawnych scen, ale także dreszczyku emocji!

No i właśnie, humor w tej powieści sprawia, że książka ląduje na półce z gatunkami lekkich, łatwych i przyjemnych. Czyta się błyskawicznie, przez historię się wręcz płynie, chociaż trzeba uważać, bo czasami nurt bywa porywający! Niemniej Milena Wójtowicz prowadzi fabułę tak umiejętnie, że nie sposób się znudzić, ale akcję dawkuje w porcjach idealnych do strawienia.

Daję +10 do zarąbistości książce, w której wspomniana jest tematyka BHP. Jestem behapówką jak Sabina i każda wzmianka z zakresu mojej pracy, tym bardziej cieszy moje behapowskie seruduszko. Co prawda jeszcze mnie strzygą nie okrzyknięto, ale miałam już łatkę inkwizytora, kto wie, może i na strzygę przyjdzie czas 😉

Dlaczego kilka lat temu nie styknęło? Może to nie był czas na tę książkę? Może wtedy taki humor mi nie wchodził? Nie wiem. Dzisiaj jedynie co mogę to gorąco zachęcić do lektury. „Post Scriptum” to książka lekka, przyjemna i zabawna, okraszona odrobiną zbrodni i horroru, ale wszystko podane z umiarem w taki sposób, że finalnie tworzy nam lekturę idealną na majówkę (i po majówce też!). Pozostaje mi znowu czekać, tym razem na koleją porcję przygód Sabiny i Piotra! :)

Egzemplarz do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa SQN – dziękuję!

Almaranth, 27.04.2025