Zapiski Dobrego Łotra recenzja

Jak myślicie,czy są pytania, na które nawet Bóg nie zna odpowiedzi?

Na to pytanie próbuje odpowiedzieć bezimienny bohater książki – który, jak się później okazuje, jest Dobrym Łotrem – trafiający do raju. Jednak to miejsce dalekie jest od naszych klasycznych wyobrażeń o niebiańskim spokoju. Zamiast grubiutkich aniołów i złotych bram, bohater ląduje w nieciekawym wnętrzu, którego centralnym punktem jest… muszla klozetowa. Pozostawiony sam sobie, miota się w rozterkach egzystencjalnych, prowadzi wewnętrzne monologi, a od czasu do czasu prowadzi dialog z Bogiem – przy kieliszku nalewki.

Bóg, którego tu poznajemy, w niczym nie przypomina wszechwiedzącego Stwórcy znanego z lekcji religii. Jest raczej partnerem w dyskusji – czasem ironicznym, czasem brutalnie szczerym, czasem zaskakująco bezradnym wobec ludzkich pytań. Te dialogi są głęboko filozoficzne, a zarazem podszyte czarnym humorem i błyskotliwą ironią.

To niezwykle dziwna książka – ale właśnie w tej dziwności tkwi jej ogromny urok. Po raz pierwszy spotkałam się z takim ujęciem tematu życia po śmierci, i muszę przyznać, że od pierwszych stron byłam zaintrygowana. Autor zadaje dziesiątki trudnych pytań, z których tylko na część udaje się znaleźć choćby pozory odpowiedzi. Te najważniejsze jednak pozostają zawieszone w próżni, pozostawiając czytelnika z narastającym poczuciem niepewności, co do losów ludzkości.

To książka, która prowokuje. Niekiedy szokuje. Zdecydowanie nie jest przeznaczona dla osób bardzo wrażliwych na punkcie religii – wymaga sporego dystansu i otwartego umysłu. Rozmowy bohatera z Bogiem łamią wszelkie stereotypy i mogą wydać się bluźniercze – jednak są poprowadzone z wyczuciem, humorem i głęboką refleksją. Szczególnie ciekawy jest sam „proces stworzenia” Łotra – kontrowersyjny, momentami obrazoburczy, a jednak zrealizowany w sposób absolutnie mistrzowski.
Autor nie boi się ani stawiać trudnych pytań, ani sięgać po ostre porównania – jak to, że życie bywa niczym… gówno, które w kontekście książki nabiera nieoczekiwanego sensu. Mimo filozoficznych treści, książkę czyta się zaskakująco lekko – właśnie dzięki dowcipowi, inteligentnym dialogom i subtelnej, choć dosadnej narracji.

To opowieść o samotności, poszukiwaniu sensu, potrzebie zrozumienia siebie i świata – i o tym, że być może nawet po śmierci nie znajdujemy jednoznacznych odpowiedzi. Zakończenie? Zdecydowanie zaskakuje. I zostaje z czytelnikiem na długo.

Polecam tę książkę każdemu, kto nie boi się konfrontacji z własnymi przekonaniami, kto ma dystans do siebie i świata – i kto lubi literaturę nieoczywistą, prowokującą do myślenia.