Strzyga recenzja

zanim ciało
w proch się obróci
i zniknie
ostaną się kości
i nie ucichnie
ich szept, głos
i krzyk
nie zamilknie
prawda o życiu
wśród czerni nie zginie

trząść będzie się dusza
i krzyczeć
za przeszłością
za ciemnością
pełną zła!
to była
krzywda, co zraniła!
rodzinę skrzywdziła!
i tylko serce pamięta
a dusza za nim się plącze
w nim tęsknota zamknięta
o przyjacielu wspomnienie drżące

szczątki czarownic
w grobie schowane
to Strzyga jak demon
nadchodzi
w przeszłości bólu
się rodzi
serce widziało
ulatujące z nich życie
z bólu konało
cierpiało skrycie
przez dni
przez lata
łkało
i drżało...

wiedźmy krzyk cierpienia
wysoko się unosił
te bestie bez sumienia
o litość tak bardzo prosił

Umieramy, ale to nie koniec. Dusza gdzieś płynie. Dalej. Wyżej. Reszta tutaj zostaje. By rozpaść się. Zgnić. Rozłożyć na cząstki. I tylko kości zostaną. Po nas. Za nas. Przez nas. Opowiedzą naszą historię. Będą naszą bramą do prawdy. Śladem naszego istnienia. Że ktoś był. Że ktoś żył. Świadkiem człowieczego losu będą. Znakiem żywota. Niewiecznego.

Weszłam w ten czerni klimat i utknęłam tu. Wtedy, w latach 70. Dreptałam za przyjaźnią dwójki chłopców. Tak piękną i lekką. Prawdziwą. Widziałam odebrane oddechy. Z odrazą! Z nienawiścią głęboką! Bo to wiedźma! Ona zesłała na nich plagi! Chore urojenia. Spaprane złem umysły. Pogarda lała się z nich jak posoka. A ręka nie zadrżała. Nie było wyrzutów. Cała rodzina odeszła. Zniknęła. Teraz wybrzmi prawda. Przez kości. Za tamte winy. Za niewinność utopioną we krwi. Za drżący przed oczami obraz, który prześladuje. Za jednego przyjaciela. Za Staśka.

Wszystko jest w tej książce, co chwytam. Przejmująca historia sprzed lat, co szepce smutkiem. Emocje, które wczepiają się mocno. Klimat ciemny i gesty jak smoła, że aż warstwy pod skórą dreszczem się pokrywają. Jest też Krystian Feusette, antropolog sądowy. Który drąży i szuka prawdy. A sam niesie na barkach swoją traumę. Jest mrocznie i pięknie. Moja dusza nakarmiona jest po brzegi. Polecam bardzo. Warto się w tę historię zanurzyć.