Ewangelia absencji istnienia recenzja

Lubię wiersze krótkie, napisane prostym językiem, ale dające do myślenia. Takie, które na pierwszy rzut oka wydają się proste, a trzeba się nad nimi pochylić na dłużej, by dotrzeć do ich sedna. W poezji szukam przede wszystkim tematów, które są mi bliskie – ze względu na specyficzny okres w życiu, powracające wspomnienia albo podejmowane działania, zmiany.

W tomiku Arkadiusza Kińskiego „Ewangelia Absencji Istnienia” znalazłam wiersze krótkie, z pozoru napisane nieskomplikowanym językiem, a jednocześnie dla mnie bardzo trudne w odbiorze. Przez długi czas zwlekałam z napisaniem recenzji, czując, że jest to coś ponad moje siły. Wiersze w tomiku w większości do mnie nie przemawiają. Wiem, że są pełne emocji, uczuć autora, ważnych obserwacji czy spostrzeżeń, wiem też, że są prawdziwe i bardzo wymowne w swojej treści. Nie jest to jednak tematyka i treść, która chwyta mnie za serce. Kocham poezję, ale potrafię kontemplować ją z zachwytem jedynie wtedy, gdy spełnia określone warunki. Jak już wspomniałam wyżej, ważny jest okres życia, w jakim jestem i tematyka wiersza. Czasem jakiś tomik momentalnie skrada moje serce, czasem wystarczy jeden przeczytany wiersz, by poczuć „nie, to nie to” i odłożyć tomik z powrotem na półkę.

Odbiegając od prywatnych uczuć, jakie zrodziła we mnie ta pozycja, muszę przyznać, że autor posiada biegłość w operowaniu słowem. Amatorzy metafor znajdą tu ich liczną kolekcję. Muszę jednak zaznaczyć, że nie jest to tomik, który można szybko przeczytać, odłożyć i zapomnieć. Dla niektórych może być ciężką i mozolną lekturą, może nawet niezrozumiałą, dla innych zaś – świątynią doświadczeń, nad którą pochylą się z wielką przyjemnością.
Fragment, który natychmiast przykuł moją uwagę i został w mojej pamięci:

„świat
logarytm złudzeń”

Zdecydowanie zagrał w moim sercu. Każdy może zinterpretować go po swojemu. Dla mnie jest świetną metaforą – jak zbudowany jest świat? Ze złudzeń, które nigdy nie dadzą nam pewności, a jedynie wzbudzają nadzieję na lepsze.