Cały ten błękit recenzja

Są takie książki, które potrafimy odkładać na później tylko dlatego, że mają więcej tekstu niż chcielibyśmy czytać. Nie tym razem, tej nie możecie!

Dziś przychodzę do Was z historią, która mimo swojego nieśpiesznego tempa, objętości ponad sześciuset stron sprawi, że ciężko będzie Wam się od niej oderwać.
Tak przynajmniej było w moim przypadku i mam nadzieję, że też to potwierdzicie.
Kiedy skończył mi się tekst? Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że na koniec ciężko było mi opanować łzy, a czas upłynął mi w oka mgnieniu.

To opowieść o dwójce zupełnie obcych sobie ludzi, którzy z różnych powodów potrzebują coś zmienić i chcą podążać wybraną przez siebie drogą. Trafiają na siebie przypadkowo (a może to wszystko kwestia losu). Émile to młody mężczyzna, któremu nie zostało wiele czasu. Chce go spędzić tak, aby nie być ciężarem. Z tego powodu planuje podróż w nieznane. Kamperem przez przepiękne francuskie krajobrazy. W związku ze swoją chorobą decyduje się na towarzystwo. Napisane przez niego ogłoszenie miało pozostać już bez odpowiedzi... a jednak. Ktoś zaryzykował. Tym kimś okazała się Joanne. Filigranowa kobieta, która początkowo wydała się nieco dziwna. Cóż, ona też chciała uciec, a razem otrzymali szansę na coś pięknego.

Uwielbiam to, że ta historia jest jednocześnie tak bardzo podniosła i napisana w tak nieskomplikowany do czytania sposób. Mam wrażenie, że dzięki niej wpadłam w koło refleksji, które tylko utwierdzają w przekonaniu, że niezależnie od wszystkiego, to właśnie w tej chwili żyjemy i powinniśmy ją wykorzystywać na dwieście procent. Nie dla każdego to jest łatwe, często wymaga dużej odwagi, podjęcia radykalnych decyzji. Tylko że, jeśli nie podejmiemy żadnego kroku, możemy żałować.

Autorka stworzyła przepiękne tło, jakim stało się południe Francji. Nie zabraknie tu piękna natury, ale i tego bardziej okiełznanego - ludzkiego czynnika. Tak, mimo całej podróży to właśnie dostrzeganie człowieka stało się tu priorytetem.

Od samego początku, w głowie kiełkuje myśl o tym, co się wydarzy. W końcu niektóre choroby są nieodwracalne. Zaskakują jak grom z jasnego nieba i jedyne co pozostaje, to móc cieszyć się tym, co pozostało. Czas jest ograniczony, ale może przynieść coś zupełnie nieoczekiwanego, co sprawi, że koniec nastapi z uśmiechem na twarzy.

Ta książka to dosłowna podróż kamperem po Francji, ale i ta metaforyczna, która dotyczy bohaterów. To trasa wewnątrz siebie, która ma na celu retrospekcję, pogodzenie się z przeszłością i wyjawienie tego, co głęboko skrywane.

Wspaniale było stać się towarzyszem Émile i Joanne. Bezkres ich poglądów, odkrywanie siebie na nowo wzbudziły we mnie ogromne emocje.

Powieść ta zakorzeni się głęboko, na pewno powinna. Jest przede wszystkim prawdziwa - nie ukazuje wszystkiego w pięknych barwach, nie szczędzi bólu, cierpienia, ale pozwala w tym odnaleźć odpowiedni dla każdego odcień błękitu.