Tonąc w morzu krwi recenzja

rodzina, która była
ich świat, który istniał
życie, oddechy
chwile, momenty
wszystko się rozmyło
w proch krzywd obróciło
ich już nie ma
tyle lat
tyle dni
tyle kłamstw...

czas zaciera myśli
odbiera pamięć
wspomnienia burzy
i przekreśla szanse
może oni gdzieś są?
może gdzieś tkwią?
jeszcze nadzieja jest
choć licha i cierpka
choć wątła i lekka
drży delikatnie
skubie namacalnie
i szepce...

czerń ta głęboka
czerń ta wije się
rozpycha w ramionach
mroku i ciemności
niedbałej jasności
tym, co kiedyś było
i życie tworzyło
to tylko sekrety
prawdy szkielety
i cisza...

lata tajemnicą szeptane
ścieżki powiązań przemierzane
wszystko kurczy się i zanika
tę duszę osacza panika
dreszczem i dygotaniem
nadzieją i pamiętaniem

rozpadał się i kruszył
tamten świat
zamienił w bezwzględność
tak wiele strat

win nie wymazał
i niepewności
zła nie zapomniał
i jego ciemności

Jak tutaj skrupulatnie. Rzetelnie i ze smakiem. Śledztwo z każdym drobiazgiem mocno wybrzmiewa. Każde ślady i tropy idealnie się komponują z tempem akcji. Autor łączy te nici tak, że jestem pod wrażeniem. Powroty do zaginięcia z przeszłości niosą się echem sekretów ciemnych. Nie jest łatwo się przedzierać przez gąszcze kłamstw i udawanej niepamięci. Ale Sokulski i Tyszka dają radę. Skubią i grzebią. Wydobywają wszystko, co można. Choć minęło tyle lat zakopywania prawdy. Głęboko upychania jej w kąt ciszy.

I jest mrok. Czerń. Duszno jest. Tak lubię. Bo w tym można najwięcej emocji odnaleźć. Przeżyć je i przemielić. Wydobyć toż co ważne. Jest zgnilizna ludzkich ciemności. Znów się sączy. Znów człowiecza dusza nasączona złem czerpie z czyjegoś cierpienia i krzywd. Przez tyle chwil. Jest piękne Trójmiasto, które niesie się szeptem przeszłości. Są miejsca rzeczywiste - na przykład klub „Maxim” w Gdyni, wokół którego toczy się fabuła tej opowieści. Natomiast zagadka kryminalna inspirowana jest prawdziwą historią zaginięcia rodziny Bogdańskich, która do dziś nie została wyjaśniona.

Polecam Wam wedrzeć się w tę historię i ją poczuć. Warto.