Trzecia osoba recenzja

Lubicie książki o rodzinnych traumach i tajemniczych zniknięciach, które nie pozwalają zasnąć, dopóki nie poznacie prawdy?

Czy można tak po prostu rozpłynąć się w powietrzu, porzucając wszystko – nawet własne dzieci?
Monika i Mirosław Bresiowie zniknęli bez śladu, zostawiając Marcina, Milenę i Matiego w świecie pełnym pytań i bolesnej pustki. Każde z rodzeństwa próbowało na swój sposób uleczyć rany po utracie rodziców. Jednak ich wspomnienia z tamtego czasu różnią się – jakby każdy widział inną wersję tej samej tragedii.
Gdy w dawnym domu Bresiów zamieszkuje nowa rodzina, ciekawość Sławka Dębskiego, nowego lokatora, nie pozwala mu przejść obok tej historii obojętnie. Co się naprawdę stało? Gdzie podziali się ludzie, których miejsce zajął?
To, co zaczyna się jako niewinne śledztwo chłopaka, szybko staje się czymś więcej. Sławek nie wie, że jego dociekania odżywią stare lęki i zmuszą rodzeństwo do stawienia czoła przeszłości, o której najchętniej by zapomnieli.

Anna Kańtoch swoją książką wprowadza czytelnika w mroczne, niepokojący świat, gdzie nic nie jest oczywiste. W swojej powieści autorka niesamowicie wodzi nas za nos – każda strona przynosi nowe pytania, a odpowiedzi okazują się zwodnicze lub niepełne.
Perfekcyjnie splata dawne tajemnice, niejednoznaczność wspomnień i różne strategie radzenia sobie z traumą, a wszystko to umiejętnie wplata w intrygującą kryminalną zagadkę. W efekcie powstaje historia, która od pierwszych stron trzyma w napięciu, tworząc duszną, fascynującą atmosferę.

Autorka zręcznie lawiruje pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, stopniowo odsłaniając przed czytelnikiem kolejne fragmenty układanki. Każda retrospekcja zmienia perspektywę, każda rozmowa prowadzi nas w stronę, której wcześniej nie dostrzegaliśmy.
A zakończenie? Spektakularne. Wyrywa z butów i zostawia z pytaniem: „Jak to możliwe, że tego się nie domyśliłam?”. To jedna z tych książek, które na długo pozostają w głowie, zmuszając do przemyśleń jeszcze długo po odłożeniu ostatniej strony.