Uciekinierzy recenzja

" Lepiej doznawać krzywd, niż je wyrządzać." (str.61)

" Uciekinierzy" to pierwsza część sagi o rodzinach Barszczewskich i Łubieńskich zaprzyjaźnionych rodach szlacheckich i Rastawickich, której nestor rodu za ocalenie króla otrzymał znaczącą nagrodę, która miała mu pomóc odrestaurować podupadły majątek dziadka na Podolu. Jednakże cenił wiedzę i naukę, dlatego odprawę królewską przeznaczył na edukację synów.

Jest to powieść historyczna osadzona w burzliwych realiach końca XVIII wieku, pełna dramatyzmu, tajemnic i moralnych dylematów. Autorka kreśli barwną i pełną napięcia historię, w której losy bohaterów splatają się z wielkimi wydarzeniami historycznymi.

Głównym bohaterem jest Miłosz Rastawicki, młody szlachcic, którego życie zostało wywrócone do góry nogami po tym jak niesłusznie został oskarżony o zbrodnię. Był świadkiem morderstwa dokonanego przez Aleksandrę na niedoszłym teściu. Chroniąc kobietę sam wplątał się w kłopoty. Zmuszony do ucieczki przemierzał Europę w poszukiwaniu sprawiedliwości i wolności.

Równolegle rozwija się wątek Aleksandry, która zniknęła tuż przed swoim planowanym ślubem. Pochodziła z zubożałej rodziny szlacheckiej, której groziło bankructwo, a więc chciano ją wżenić do bogatej rodziny szlacheckiej. Towarzyszyła jej wierna służąca Matylda osoba bardzo zaradna. Pełna sił witalnych i całkiem dobrych pomysłów. Mimo iż znała prawdę o swojej pani, nigdy jej nie potępiała, wspierała ją w trudnych chwilach. Tajemnicza ucieczka Aleksandry dodała powieści dodatkowego napięcia. Była osobą sprytną i wyrachowaną, czasami działającą impulsywnie. lecz wiedziała, że musi walczyć o siebie.

Bohaterami, których nie darzyło się sympatią było rodzeństwo. Bogdan niedoszły mąż Aleksandry i Konstancja. Siostrzano- braterskie relacje były dziwne. Bardzo przywiązani do siebie i wzajemnie się pożądający. Bogdan marzył o wielkiej karierze na dworze królewskim i wspólnym życiu z siostrą. Gotowy był na kłamstwa , szpiegowanie i oszustwa, by zrealizować swój cel. Konstancja uwielbiała pomiatać ludźmi, poniżać ich, w szczególności kobiety. Jej celem życiowym było zniszczenie Aleksandry, co jej się po części udawało.

Autorka doskonale oddaje atmosferę epoki, ukazując zarówno polityczne napięcia, jak i codzienne życie szlachty. Przybliża sytuację panującą na dworze królewskim, jak i samego króla, który starał się robić wszystko, by kraj stanął na nogi. Podejmował próby dotyczące reform ustrojowych, jednak na przeszkodzie stała część przeciwnej mu szlachty i sama Katarzyna II, która skutecznie hamowała rozwój Rzeczpospolitej. Mamy też opis Warszawy z tamtego okresu z jej zaletami i niedogodnościami i jej mieszkańców.

Jest to powieść, która nie tylko dostarcza emocjonującej fabuły, ale skłania do refleksji nad lojalnością, zdradą, miłością, która nie mogła się rozwinąć i poszukiwaniem własnej tożsamości.