Crave. Pragnienie recenzja

Brzmi apetycznie? Przekonaj się sam. Ponieważ „Crave. Pragnienie” Tracy Wolff to opowieść, która zdaje się mówić do czytelnika jednym, prowokacyjnym zdaniem: „Ugryź mnie!” — i dokładnie tyle potrzeba, by zrozumieć, w jakim tonie będzie prowadzona ta historia. Autorka przenosi nas do Akademii Katmere, elitarnej szkoły w sercu skutej lodem Alaski, gdzie zima nie tylko otula fabułę, ale staje się jej metaforycznym przedłużeniem: mroźna, piękna i pełna ukrytych niebezpieczeństw.

Już sam wybór scenerii – odcięta od świata, zasypana śniegiem szkoła – tworzy tło idealne dla tajemnicy i grozy. Ale to nie tylko klimat czyni tę historię angażującą. Wolff wykorzystuje szereg klasycznych motywów literatury młodzieżowej: nowa dziewczyna w dziwnym miejscu, tajemnicze moce, społeczność z sekretem i, rzecz jasna, emocjonalny trójkąt. Grace, główna bohaterka, trafia do świata zamieszkanego przez wampiry, zmiennokształtnych, smoki i czarownice, gdzie granice między sojuszem a zdradą są wyjątkowo cienkie.

Autorka celnie wplata też współczesne elementy kultury – od Netflixa po Hamleta – co nadaje książce lekkości i poczucia, że opowieść rozgrywa się tuż obok nas. Szczególnie wart uwagi jest sposób, w jaki dialogi SMS-owe i popkulturowe odniesienia tworzą przestrzeń znajomą dla młodego czytelnika, nie spłycając przy tym warstwy emocjonalnej. Dodatkowym atutem jest konstrukcja postaci drugoplanowych, takich jak Macy czy Flint, którzy przynoszą oddech w dusznej atmosferze tajemnic i obsesji.

Niestety, nie wszystko w tej historii lśni jak zorza polarna nad Alaską. Największym rozczarowaniem okazuje się relacja Grace i Jaxona — zbudowana na błyskawicznej fascynacji, pozbawiona stopniowego rozwoju czy wiarygodnej chemii. To uczucie, które miało porwać, zamiast tego wydaje się przerysowane i pozbawione napięcia. Równie problematyczna jest sama Grace – zamiast ewoluować jako postać, często sprawia wrażenie biernej uczestniczki wydarzeń, zbyt łatwo poddającej się chaosowi wokół niej.

Zawodzi także rozwój świata przedstawionego. Zamiast pogłębiać zasady funkcjonowania Akademii, konflikty między frakcjami czy historię nadnaturalnych bytów, fabuła koncentruje się na powtarzalnych emocjonalnych rozterkach głównej bohaterki. W rezultacie opowieść, która mogła stać się mrocznym, wielowymiarowym fantasy, zbyt często skręca w stronę przewidywalnego romansu.

„Crave. Pragnienie” to powieść, która z pewnością znajdzie swoich fanów – zwłaszcza wśród miłośników „Zmierzchu” i innych paranormalnych romansów z gatunku young adult. To historia pełna śniegu, sekretów i buzujących emocji, w której łatwo się zanurzyć — choć niekoniecznie tak łatwo dać się porwać. Jeśli oczekujesz głębokiej psychologii postaci i skomplikowanego świata fantasy, możesz poczuć lekki niedosyt. Ale jeśli szukasz historii, która łączy mrok, młodzieńczą namiętność i nutę niebezpieczeństwa — daj się ugryźć. Choćby na próbę.