Utraceni recenzja

Tym razem na celownik wzięłam pierwszą część serii kryminalnej ECHO, czyli „Utraceni”. Co to była za przygoda... Mimo, że początek jakoś mocno mnie nie porwał, to czułam , że autor znowu mnie czymś zaskoczy. Lektura ta była inna od pozostałych dzieł pisarza. Przeczytałam tutaj kilka informacji na temat podduszania, narkomanii, czy procesie odczłowieczania - ten ostatni dość mocno mnie poruszył. W tej książce Pan Marcel wziął za cel temat zaginięć ludzi - bardzo ciekawe okazały się statystyki dotyczące osób porwanych pomiędzy niektórymi rozdziałami, co urozmaiciło mi czytanie.

O czym jest ta książka? Opowiada ona o losach Sandy oraz Ignacego, którzy w przeszłości stracili kogoś bliskiego i pomimo upływu czasu nadal chcą poznać prawdę o ich zaginięciu. Oboje prowadzą Agencję Poszukiwań Osób Zaginionych „ECHO”. Pewnego dnia na ich biurko trafia sprawa zaginięcia syna kontrowersyjnego polityka. Bohaterowie podejmują się tego wyzwania, jednak z czasem okazuje się, że zaginięcie Ziemowita może mieć związek z zamordowaniem ojca oraz porwaniem siostry Sandry... To nie jedyny problem czekający na naszych śledczych, sprawę komplikuje fakt, że zleceniodawca zostaje pewnego dnia zamordowany. Co przydarzyło się Ziemowitowi? Czy mężczyzna żyje? Jaki związek z tym wszystkim ma Sandra i jej rodzina?

Po przeczytaniu opisu tej książki liczyła na „lekkość” w twórczości autora, jednak dostałam coś zupełnie innego. Czy mi to przeszkadza? Oczywiście, ze nie! Po raz kolejny przepadłam podczas czytania dzieła tego pana. I to nie tylko za sprawą gnającej jak rollercoaster akcji, ale i tematów poruszonych przez twórcę.

Najbardziej jednak zaciekawiła mnie przeszłość Ziemowita i jego staczanie się na samo dno. Szczerze miałam go za mądrego faceta, jednak pod wpływem dziewczyny sięgnął po narkotyki i się uzależnił. Po czasie nie potrafił nawet rozróżnić co jest prawdą, a co fikcją i po zażyciu dragów pokazywał swoje drugie oblicze, które mnie przerażało!

„Utraceni” cechuje się dużą brutalnością oraz wulgarnością, kiedyś by mi to przeszkadzało, jednak po przeczytaniu takiej ilości książek, potrafiłam delektować się czytaniem tak mocnych opisów zamiast skręcać się z obrzydzenia.

Chyba nie muszę Wam mówić, że z niecierpliwością czekam na kolejny tom tej serii! Z każdą kolejną książką Pana Marcela, widzę, że autor daje sobie coraz większą poprzeczkę, co bardzo mnie cieszy, ponieważ, chyba tylko jedna - jak na razie - książka średnio mi się podobała.

Na koniec chcę tylko Was przestrzec przez braniem narkotyków - uwierzcie mi nie warto. Ja już od dwóch lat walczę z moim nałogiem, którym jest twórczość Mossa i widzicie jak skończyła... A pamiętam, że zaczęło się od wizyty w Empiku w Toruniu i chłopak pokazał mi okładkę oraz opis „Nie odpisuj”...