Złodziejka książek recenzja

„Złodziejka książek” Markusa Zusaka to niezwykle poruszająca powieść, która mimo swojego osadzenia w realiach II wojny światowej, opowiada przede wszystkim o potędze słów, znaczeniu literatury i niegasnącej ludzkiej wrażliwości w najciemniejszych czasach. To książka, która zasłużenie znalazła się obok „Dziennika” Anny Frank i „Nocy” Elie Wiesela — dzieł, które nie tylko opisują grozę wojny, ale i uczą człowieczeństwa.

Narratorem opowieści jest Śmierć — postać nietypowa, ironiczna, pełna refleksji. Ten niecodzienny wybór sprawia, że historia nabiera głębi i oryginalności. Śmierć z dystansem, ale i zadumą, opowiada losy Liesel Meminger, dziewczynki, która po śmierci brata i rozłące z matką trafia do rodziny zastępczej w fikcyjnym niemieckim miasteczku Molching. To właśnie podczas pogrzebu brata Liesel kradnie swoją pierwszą książkę – „Podręcznik grabarza”. Nie potrafi jeszcze czytać, ale wkrótce, dzięki pomocy przybranego ojca Hansa Hubermanna, odkryje magię słów.

W miarę jak dorasta, Liesel kradnie kolejne książki — z ognia podczas nazistowskich pokazów siły, z biblioteczki żony burmistrza, a w końcu sama tworzy swoje własne historie. Słowa stają się dla niej ratunkiem, ucieczką i narzędziem zrozumienia świata, który coraz bardziej pogrąża się w chaosie i nienawiści. Kiedy w ich piwnicy zaczyna ukrywać się młody Żyd, Max, życie Liesel zmienia się na zawsze. Między dzieckiem a mężczyzną rodzi się głęboka przyjaźń, oparta na wspólnym opowiadaniu i tworzeniu — mimo lęku i zagrożenia.

Zusak z ogromną czułością buduje świat swoich bohaterów. Postaci drugoplanowe — Hans i Rosa Hubermannowie, Rudy Steiner, Max — są pełnokrwiste, złożone, wiarygodne. Szczególnie mocno wybrzmiewa wątek relacji między Liesel a jej przybraną rodziną – ukazany z wielką delikatnością i bez patosu.

Styl autora, pełen krótkich zdań, poetyckich obrazów i emocjonalnych uderzeń, sprawia, że książkę czyta się intensywnie, czasem niemal z zapartym tchem. Narracja Śmierci przeplata się z brutalnością wojny, codziennym heroizmem zwykłych ludzi i tęsknotą za normalnością. W tej powieści nie brakuje humoru, smutku, nadziei i tragizmu — jak w samym życiu.

„Złodziejka książek” to książka o sile opowieści. Pokazuje, że w świecie, który zdaje się rozpadać, to właśnie słowa mogą być przystanią i schronieniem. Choć to literatura młodzieżowa, trafia równie mocno do dorosłych, skłaniając do refleksji nad historią i ludzką naturą.

To lektura, która zostaje z czytelnikiem na długo. Zasłużenie zdobyła liczne nagrody i uznanie krytyków, a jej ekranizacja tylko potwierdziła jej siłę. To opowieść, którą warto znać — nie tylko jako świadectwo czasów, ale jako przypomnienie, że nawet w najciemniejszych chwilach można odnaleźć światło.