Co kryją góry Wicklow recenzja

Karolina, główna bohaterka powieści, pragnie odzyskać swoją pamięć, którą utraciła w wieku 17 lat w Irlandii w lasach Winclow w niewyjaśnionych okolicznościach. Po tym traumatycznym przeżyciu rodzice zabrali ją do Polski.

Kilka lat później, w ramach swojej pracy, wraca do Irlandii i do tych miejsc, które były przyczyną utraty pamięci. Z jednej strony realizuje swoją pracę, będąc w delegacji, z drugiej wiedziona jest ciekawością zdarzeń, które miały miejsce przed jej 17 - tymi urodzinami. Z każdym dniem odkrywa coraz nowe fakty, historie, ludzi, relacje między nimi, o których nikt jej nie mówił, a sama ich nie pamiętała. Spokojny pobyt w ruinach Glendalough stopniowo budzi emocje, wprowadza napięcie. Okolice z klimatami gotyckimi, a tych w Irlandii nie brakuje, wprowadzają nastrój towarzyszący horrorom.

Pojawiają się tajemnicze ruiny, stary opuszczony klasztor, groby porośnięte bujnymi trawami. Wszystko to okraszone celtyckimi opowieściami i mitami.

Niestety powieść nie wywołała u mnie emocji, jakich spodziewałabym się po horrorze. Duchy pojawiają się i znikają, ale nie budzą strachu czy przerażenia. Narracja przebiega często między jawą a snem. Nie wiadomo, co się zdarzy i jak zakończy. Intryga przebiega ciekawie, chociaż autorka „ślizga się” po emocjach. Więcej czasu poświęciła daleko posuniętej relacji między kobietami niż samej historii utraty pamięci przez Karolinę. Opis seksu lesbijek niezbyt pasował do atmosfery powieści. Nie, żebym była totalnie przeciwna takim opisom, ale nie wydawało mi się zasadne wprowadzanie go takim wymiarze. Może byłby z tego scenariusz na niezły film przy dobrym reżyserze i plenerach.

Warsztat językowy Maleny Malewskiej jest bez zarzutu. Ciekawy, z nutką ironii i ciekawych spostrzeżeń. Bardzo dobrze się czyta, ale wydaje mi się, że jest zbyt lekki na horror. Pojawiający się duch kobiety z krwawiącymi ustami – nie przeraża. Czułam wyraźny niedosyt. Duchy pojawiają się i znikają, jakby to było normalne i Karolina, mimo racjonalnego podejścia do życia, nie czuje , że jest coś nie tak? Szkoda, że taki „kunszt słowa” został zmarnowany. Widać duży potencjał, ale wprowadzanie napięcia nie jest mocną stroną autorki.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl