Zanim zapomnimy o życzliwości recenzja

W świecie, który zbyt często pędzi bez tchu, Funiculi Funicula pozostaje jak cisza po deszczu – ulotna, nieuchwytna, ale głęboko potrzebna. W tej kawiarni, ukrytej gdzieś pomiędzy zwyczajnością a cudem, czas odkleja się od zegarów, a ludzkie serca – od powściągliwości.

„Zanim zapomnimy o życzliwości” to kolejna filiżanka melancholii, podana w sposób subtelny, jak zapach parującej kawy w duszny, letni poranek w Tokio. Toshikazu Kawaguchi nie pisze – on kontempluje. Kreśli postacie z czułością, z jaką kaligrafuje się list pożegnalny. Chłopiec z dziecięcym smutkiem próbujący ocalić rodzinę, kobieta szukająca imienia dla nieistniejącego jeszcze świata, ojciec zaplątany w dumę i milczenie, dziewczyna, której serce bije w rytmie niewysłanej wiadomości – każde z tych istnień to echo naszych własnych tęsknot, tych, które skrywamy przed światem.

Czas, który w Funiculi Funicula stygnie jak kawa – niepostrzeżenie, a jednak nieubłaganie – to nie czas linearny. To czas wewnętrzny, czas duszy. I choć podróż w przeszłość może przynieść ukojenie, autor z japońską powściągliwością przypomina: nie wszystko można zmienić. Ale być może, jeśli powiemy to jedno zapomniane słowo, wykonamy ten prosty gest, zmienimy wystarczająco wiele, by móc iść dalej.

Ta część serii wydaje się najcichsza, a jednocześnie – najgłębsza. Bohaterowie nie krzyczą, nie dramatyzują. Szepczą, płaczą w milczeniu, czasem po prostu milczą. A jednak ich emocje pulsują w powietrzu, jak krople herbaty na papierze ryżowym – rozlewają się, wsiąkają, zostają.

Kawaguchi powraca do znanych twarzy: Fumiko, Hirai, Kohtake – nie po to, by snuć kontynuacje, ale by podkreślić, że więzi – nawet te przypadkowe – bywają jak nici jedwabiu. Cienkie, a jednak silne. Ich obecność staje się jak kotwica dla nowych bohaterów – nie dominują, lecz prowadzą.

„Zanim zapomnimy o życzliwości” to książka, którą przeżywa się w ciszy. Wypełnia duszę nieoczywistym smutkiem, który nie boli, lecz oczyszcza. To prosta opowieść, która niesie głębię. Bo przecież to, co najważniejsze, nie zawsze musi być wypowiedziane na głos. Wystarczy, że zostanie w sercu ❤️‍🩹.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @wydawnictworelacja (współpraca reklamowa) 🩷.