Na gorącym uczynku recenzja

„Na gorącym uczynku” Harlana Cobena to książka, którą się po prostu pochłania. Bez chwili zawahania, bez przerw na myślenie. Wciąga jak ruchome piaski – nie wiadomo, w którym momencie zaczyna brakować tchu. Od pierwszych stron rzuca nas w wir tajemnicy, której nie da się rozgryźć od razu. Niepewność staje się podstawowym paliwem fabuły. Bohaterowie – tak dobrze wpisani w cobenowski świat – błądzą, podejmują złe decyzje, mylą się, walczą. I właśnie dlatego im wierzymy. Są wystarczająco niedoskonali, żeby nas nie irytować, i wystarczająco sprytni, żeby trzymać nas przy książce.

Narracja nie zatrzymuje się ani na moment. Dialogi zgrzytają, ale w dobrym sensie – skrzą się napięciem, wypalają emocje. Styl Cobena jest jak dobrze wyćwiczona maszyna: działa sprawnie, choć niekiedy – zbyt automatycznie. Ale działa. Konstrukcja fabularna to klasyczny rollercoaster: szybkie podjazdy, nagłe zakręty, krótkie momenty zawieszenia i natychmiastowe zjazdy w nieznane. Wszystko, czego można oczekiwać od thrillera. I chociaż niektóre rozwiązania są przewidywalne, całość trzyma się kupy na tyle dobrze, że nawet się tego nie zauważa.

Owszem, to nie jest historia, która wbije się w pamięć na lata. Po tygodniu fabuła zlewa się w mgłę. Wiesz, że był twist. Wiesz, że był trup. Ale kto, gdzie, dlaczego? Pamiętasz raczej klimat niż treść. Emocje, nie fakty. Czasem nie trzeba więcej – wystarczy świadomość, że przeżyłeś coś intensywnego. To trochę jak film sensacyjny obejrzany w samolocie: dobrze, że był, chętnie go dokończyłeś, ale nie wrócisz do niego drugi raz.

Z punktu widzenia struktury – klasyczna konstrukcja thrillera, jakby ktoś od linijki zaznaczył: punkt kulminacyjny tu, cliffhanger tam, emocjonalne przesilenie jeszcze dalej. Ale czy to źle? Niekoniecznie. Bo to książka, która wie, czym ma być: rozrywką na wieczór, kolejką bez hamulców. I jeśli przyjmiemy te zasady gry – to działa. Nawet bardzo.

W stylu Boberowym trzeba by powiedzieć: tak, tempo konstrukcji narracyjnej jest równomierne, emocjonalne impulsy rozłożone z matematyczną dokładnością, a struktura opowieści zakotwiczona w klasycznej formie thrillera psychologicznego z elementami społecznego komentarza. I może trochę zbyt poprawna. Może zbyt wyważona. Może przez to – ulotna. Ale nie mdła. Po prostu: wygodna.

A w stylu Sieghai? Niech będzie tak: bohater mówi do siebie za dużo, mówi szczerze, ale bez konkretu. Myśli, że ma plan, ale plan go przerasta. Świat wiruje, a on się gubi, więc działa instynktownie. I właśnie dzięki temu działa wszystko wokół – chaos rodzi emocje.

Oceniam na 7. Bo czytałem szybko, bo wciągnęło, bo chciałem wiedzieć, co dalej. A że nie wszystko pamiętam? Może nie muszę. Może niektóre książki są po to, żeby je przeżyć, a nie analizować. I „Na gorącym uczynku” właśnie taka jest. Trzeba ją poczuć. I iść dalej.