Dzieciołap recenzja

Fantasy w stylu kryminału noir? Mówię SPRAWDZAM.


Samuel Reilig, tytułowy Dzieciołap, wraz z zamkniętą w ciele dziecka Raon, wyrusza w podróż po slamsach, z których znikają dzieci. Funkcjonujące na granicy cienia, często poza oczami dorosłych, stają się łatwą ofiarą dla mordercy, który pozostaje nieuchwytny. Po spotkaniu z nim kończą okaleczone, wokół wiele jest krwi, a nawet początkowy niespójny obraz zbrodni przepełniony jest brutalnością, która wraz z rozwojem wydarzeń tylko rośnie. Jak cały świat Ścieków, gdzie na ulicach pijacy sikają pod siebie, kobiety zmuszone są do prostytucji, a między mężczyznami co rusz wybuchają bójki. W takim miejscu nikogo nie dziwią kolejne zbrodnie, nieważne jak wyglądają. A zniknięcia dzieci zdają się być czymś na tyle zwyczajnym, że długo nie przyciągają niczyjej uwagi.

Poza warstwą kryminalną i poza mocnymi opisami społeczności w powieści mamy jeszcze kilka ważnych tematów.

Dzieciołap się starzeje, tym razem naprawdę. Najwyraźniej zbliża się koniec jego długowiecznej egzystencj, a co za tym idzie opuszcza go dawna sprawność. Musi liczyć się z tym, że w końcu ciało coraz częściej będzie go zawodzić, a chociaż wcześniej marzył o śmierci, teraz nie czuje się na nią gotowy. Między innymi, dlatego że Raon wciąż wymaga jego obecności. Z niestabilną mocą nie uda się jej stać boginią, a nieustannie balansuje na niebezpiecznej granicy, za którą czeka ją zatracenie w mroku oraz konieczność zlilwidowania. Ich relacja pełna jest zgryźliwości i nerwów, ale najwyraźniej zależy mu na niej wystarczająco, by przykładać się do jej pilnowania bardziej, niż leży w jego obowiązkach.

To natomiast tylko jedne z ważniejszych problemów w ich całej lawinie.


Agnieszka Miela rozbudowała świat swojej serii „Dzieci starych bogów” i stworzyła coś naprawdę mrocznego. „Dzieciołap” to powieść, do której lektury nie są potrzebne wcześniejsze części i którą z powodzeniem można potraktować jako coś nowego. Dla mnie chociażby było to pierwsze spotkanie z wykreowanym przez autorkę nadprzyrodzonym światem, a nie miałam problemów, by odnaleźć się w realiach. Pierwszy rozdział od razu wrzuca czytelnika w akcję, więc potrzebowałam chwili, by wkręcić się w wydarzenia, ale później poszło już z górki. Stworzenie świata, klimat, kreacja bohaterów czy pomysł na fabułę? Wszystko to dobrze się razem spinało, a w całości można było wyczuć literacką dojrzałość autorki. Spodziewałam się jednak, że tekst wzbudzi we mnie więcej emocji, mniej obojętnego czytania.

Były chwile, gdy zatapiałam się w lekturze z rozkoszą, ale też takie, które mnie nudziły lub męczył. Koniec końców „Dzieciołap” okazał się dla mnie czasem sprzecznych odczuć, ale nie wpływa to na fakt, że powieść została dobrze poprowadzona. Po prostu nasza relacja okazała się wyboista.


Książka pochodzi z klubu recenzenta serwisu nakanapie.pl.