Recenzja książki Zapomniany

Ta powieść jest dla mnie czymś innym, powiewem świeżości wśród książek. Myślałam że niczym nie można mnie już zaskoczyć, zszokować, a tu proszę, da się. Autor posiada niewątpliwie nieograniczoną wyobraźnię, z której potrafi korzystać. Adrian Bednarek miał świetny pomysł na tę książkę, a jeszcze lepiej go wykonał. Jestem przekonana, że gdy tylko otworzycie "Zapomnianego", przepadniecie równie szybko jak ja. Autor potrafi tak wykreować książkową fikcję, iż odnosimy wrażenie, że to dzieje się naprawdę. Wszystko to, co opisuje, co myślą bohaterzy (szczególnie główny), pozostawia w naszej głowie trwały ślad. Wątek głodu i tego jak człowiek radzi sobie w jego obliczu, ile jest w stanie znieść, by tylko przetrwać, załamanie, momenty, gdy mózg zaczyna płatać figle, pojawiające się omamy, wręcz obłęd, wewnetrzne i zewnętrzne wyniszczenie - to było bardzo trudne do udźwignięcia.

"Nie sądziłem, że kiedykolwiek doświadczę czasu jako niekończącej się linii, na której puls życia wyznaczać będą tylko wschody i zachody słońca."

Autor stworzył, jak to ma w zwyczaju, kolejnego psychopatę. Jednak w korelacji z ofiarą. Raz współczujemy Patrykowi, by w następnej chwili czuć do niego wstręt i niechęć. Ale oprócz tego mamy jeszcze wątek zniewolenia i skrajnego głodu, w wyniku czego czytelnik stawia pytania: czy po czymś takim można powrócić do normalności, być tym samym człowiekiem?

"Słabość, niemoc, paraliżujący strach, nieumiejętność zmierzenia się z wyzwaniem - te cechy występują u ludzi tchórzliwych. Ginie w nich wtedy chęć walki. Tacy ludzie zwykle przegrywają i toczą swoją niewiele wartą egzystencję tylko po to, żeby w końcu umrzeć, nie realizując żadnych wyższych celów."

To powieść o ludzkich granicach, krzywdzie, zemście, naiwności, zapomninaniu o innych i o sobie. Intryga jest doskonała, prawda wychodząca na jaw zaskakująca i szokująca. Emocje, jakie się tu pojawiają są pełne mroku, niepokoju, strachu, beznadziei.

"Wreszcie poczułem, co znaczy prawdziwa wolność."

"Zapomniany" to poruszający obraz człowieka postawionego w obliczu zniewolenia i śmierci gotowej. Czy można wyobrazić sobie coś gorszego? Jak silna jest wola życia człowieka? Nie wiem. Ale jedno jest pewne. Nadzieja umiera ostatnia, a gdy nawet jej już nie ma... Po prostu przeczytajcie, nie pożałujecie! Otwarte zakończenie powoduje głód kontynuacji.