Rytuał recenzja

"Tutaj wszystko jest źle rozłożone" - tak można krótko przedstawić mój najważniejszy zarzut wobec tej powieści. Dość długo w trakcie lektury sądziłem, że będzie on brzmiał nieco inaczej, że głównym powodem dla którego daleki jestem od zachwytów względem "Rytuału" jest to, że poszczególne wątki niezbyt dobrze ze sobą współgrają, ale nie. Tu idzie właśnie o kwestię rozłożenia poszczególnych elementów tej historii.

Popatrzcie choćby na to, jak naglę znika nam temat "cudownego" ośrodka terapeutycznego. Autor buduje go powiedzmy, że jakoś tam sprawnie (w końcu nikt nie kwestionuje Chmielarzowego dobrego warsztatu), czujemy, że za moment możemy dowiedzieć się czegoś głębszego, wychodzącego poza banał, na temat motywacji tak osób prowadzących tego typu przybytki, jak i ich klientów i co? I naglę koniec, stop, finito, kwestia nie będzie kontynuowana. Panie Chmielarz, Pan był przecież dobry w tego typu socjologicznych obserwacjach, to czemu tu tak nagle powiedział Pan "pass"? Albo wątek młodzieżowy, niby jest przez całą fabułę, ale tak niemrawo, tak cherlawo, że bardziej już by się chyba nie dało. Szczytem jest tu motyw poszukiwania swojej tożsamości seksualnej przez dwie postacie, ile mu w sumie (w sumie, jeśli wziąć pod uwagę obu szukających jej chłopców) zdań poświęcono? Pięć?

Nawet ten paradoks, mający przecież niesamowity wręcz potencjał oddziaływania na czytelnika, że ona przecież nic na nich tak naprawdę nie miała, nic im nie mogła zrobić, a skończyła, jak skończyła, nijak tu nie wybrzmiewa.

Osobnej wzmianki wymaga postać Wiliguta. Nie będzie jakimś olbrzymim spoilerem, jeśli zdradzę, że pisarz najpierw ukazał nam go jako omalże demiurga, kierującego co najmniej młodzieżą w opisywanym przez siebie miasteczku, by potem nader twardo sprowadzić tę postać na ziemię i zrobić zeń małego, zwykłego człowieczka. Okej, jest to jakiś pomysł na powieściowego antybohatera. Ale, znowuż, to zdemaskowanie Willego, pokazanie czytelnikowi z kim tak naprawdę ma on do czynienia, następuje tak szybko, na tak wczesnym etapie tekstu, że to aż razi.

Mocno na tym wszystkim traci nasze zainteresowanie światem przedstawionym. Serio, czy kogokolwiek interesował ten trup? Czy kogokolwiek tak naprawdę interesowało, co się stało z Damianem? Kibicowaliśmy Marii, lubiliśmy Mortkę, okej, temu nie zaprzeczam, ale sam wątek kryminalny per se był totalnie obok nas.

Widać w "Rytuale" mocno, że autor zafascynował się ubiegłorocznym sukcesem "Zbędnych" i, może nie do końca świadomie, chciał go tu powtórzyć. Bardzo podobna lokalizacja, ta sama bohaterka, mnogość wątków i postaci. Tam to wszystko zagrało bardzo dobrze, bo tam właśnie było bardzo dobrze "naoliwione". Tu tego zabrakło.

A tak swoją drogą... Czy cała historia z porywaniem kota miała być humorystyczno-komediowa, czy jak?