Uroczysko recenzja

Zalew Czorsztyński jeszcze raz przyciąga zło nad swój brzeg.

Anna i Igor powrócili. A wraz z nimi mroczne tajemnice z przeszłości. By wyjaśnić sens teraźniejszych zdarzeń potrzebowałem zrozumieć te z przeszłości. Dlatego stałem się cieniem Anny i Igora ufając, że doprowadzą mnie do rozwiązania tych tajemnic.

Gdy zaczynałem czytelniczą podróż z tą książką Annie i Igorowi towarzyszyła śnieżyca, a mi wiejący za oknem wiatr. Wszystko dookoła zniknęło. Zostałem tylko ja i ta historia. Byłem jak biała kartka - gotowy na zapisanie każdego z możliwych scenariuszy...

Zatopiłem się w literkach tej opowieści. Nie wszystko rozumiałem, jednak gesty i emocje, których byłem świadkiem pochłaniały mnie – w trakcie lektury wielokrotnie zatrzymywałem się - potrzebowałem czasu, by sobie to wszystko na bieżąco poukładać.

Pomimo pozornego chaosu, wynikającego z "przeskakiwania" z różnych perspektyw czasowych, autorka perfekcyjnie stworzyła fabułę tej opowieści. W sposobie, w jaki zaprezentowała świat baletu, w błogim wyrazie natury, odnajdywałem intymność... Autorka operowała delikatnymi i brutalnymi obrazami jednocześnie, wywołując we mnie wzruszenie, zaciekawienie, jak i odrazę.

Czytałem. A im głębiej zanurzałem się w tej opowieści, ogarniał mnie niepokój bycia obserwowanym. Odnosiłem wrażenie bycia śledzonym - prowokowanym do ukradkowego rozglądania się na boki, prowokowanym do szczególnej uważności.

Scena w mej pamięci...

... to ta, kiedy Alojzy wybrał się z Leną do lasu, do uroczyska i ta chwila w jego myślach, gdy porównywał taniec młodej kobiety do leśnych istnień: "Gdy ćwiczyła w willi, przywodziła mu na myśl leśne stworzenia. Pełne gracji łanie, które bez trudu przeskakiwały przez powalone konary drzew. Ptaki szybujące w powietrzu z taką lekkością, jakby ich kości były napełnione powietrzem. Ważki ogrzewające się w promieniach słońca. Nitki pajęczyn rozpięte pomiędzy drzewami".

Autorka bardzo sprawnie operuje piórem. Już od pierwszych stron zbudziła we mnie zaciekawienie i wzbudziła napięcie. Dwie linie czasowe. Dwie opowieści. I wszystko osnute pewnego rodzaju tajemniczością. Ślady, tropy się plączą, gubią, nie dają się jednoznacznie sklasyfikować i odgadnąć o co chodzi. Świetnie zbudowana fabuła.

Po lekturze, zatopiony we własnych myślach długo milczałem, pozwalając sobie na chwilę bezbronności.

Bez brutalnych scen, z szeroką warstwą obyczajową, ta książka jest bardzo dobrym tytułem na weekend. Polecam!