Zawsze tylko ty recenzja

Drugi tom braci Bergman (a wierzcie mi, jest tych braci sporo i jeszcze dwie siostry) przynosi historię Sørena.

Ren jest zawsze uśmiechnięty, taka istna chodząca dawka szczęścia dla każdego.

Od kilku lat podkochuje się w dziewczynie, której nie może mieć.

A ona... Ona też coś do niego czuje ale nikt o tym nie wie, do tego zmaga się z dwoma chorobami jakimi są autyzm oraz artretyzm (uwaga, jest to młoda osoba).

Seria o rodzeństwu Bergmann to fantastyczne romanse, lekkie i przyjemne ale poruszające wiele ważnych tematów a także niepełnosprawności.

Pierwszy tom był o niedosłyszącym drwalu, tu mamy dziewczynę z wyżej wymienionymi przypadłościami.

Autorka kapitalnie pokazuje problemy, z jakimi się takie osoby zmagają a także to, że to ludzie tacy sami jak my.

Chcą pracować, mieć przyjaciół, hobby i być kochanymi.

Pokonywanie barier jest znacznie łatwiejsze, kiedy ma się ukochaną osobę u swego boku i tu autorka to pokazuje na przykładzie naprawdę wartościowych ludzi, jakich wychowali Państwo Bergman.

Zdaje się, że całe rodzeństwo ma wpojone wartości tak niezwykle ważne, że aż wydają się nierealni a jednak istnieją, pełni empatii ale także niepozbawieni wad.

Muszę powiedzieć, że ten tom podobał mi się nieco mniej niż pierwszy, bowiem w pierwszym więcej się działo, fabuła była mocniej rozbudowana a tu miała wrażenie, że dużo się opierała na aspekcie fizycznym (oczywiście nie tylko, jednak było go znacznie więcej niż poprzednim razem).

Mimo wszystko było warto przeczytać tę pozycję, poznać różne aspekty życia z chorobą, która atakuje znienacka i nic nie można z tym zrobić poza łagodzeniem objawów.

Przez chwilę mieliśmy do czynienia z Willą i Ryderem, czyli bohaterami pierwszego tomu i fajnie było zobaczyć, co słychać u nich.

Nie mogę się już doczekać kolejnego tomu, który będzie tym razem o siostrze naszych przystojniaków i jej mężu, którego już poznawaliśmy nieco przed dea pierwsze tomy serii.

Świetnie się bawiłam przy lekturze, było zabawnie ale też pouczająco, język jest lekki i sprawia, że czyta się płynnie bez zniechęcenia, nie ma zbędnych opisów jedynie takie, które wnoszą coś do fabuły.