Stowarzyszenie Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek

Urocza... tak chyba należałoby określić tę książkę :) Bawiłam się, smuciłam się i cieszyłam się razem z bohaterami. Napisana w formie listów wymienianych między bohaterami, czyta się znakomicie, wciąga jak bagno :) Bardzo trudno ją odłożyć dopóki się nie skończy, niestety niektórzy muszą pracować więc przerwy były konieczne. Poznacie również kawał dobrej historii czytając tę książkę, temat okupacji Wysp Normandzkich nie wszystkim jest znany, mnie nie był. Pomimo dramatycznych losów bohaterów, książka tchnie optymizmem i radością życia. Bardzo klimatyczna. Polecam

Juliet nawiązuje korespondencję z mieszkańcami wyspy Guernsey, okupowanej przez Niemców podczas II wojny światowej. Jest 1946 rok i w ludziach nadal tkwią drzazgi niechcianych wspomnień, a Juliet niczym igła, delikatnie podważa skórę i oczyszcza zaognione miejsca. Kobieta przez przypadek zostaje członkiem stowarzyszenia o dziwnej nazwie i koresponduje z uczestnikami wieczornych spotkań poświęconych rozważaniom na temat literatury. Razem z nimi martwi się zniknięciem Elizabeth, która pozostawiła na wyspie córeczkę i próbuje dowiedzieć się, co stało się z tą uwielbianą przez wszystkich kobietą? Czy uwolniła się z obozu? Jakie zniszczenia wywołała okupacja i kto ucierpiał najbardziej? Czy Juliet odnajdzie swoje miejsce z dala od wygodnego Londynu? Powieść w formie listów - coś, za czym nie przepadam, czego unikam. W tym wypadku nie wyobrażam sobie innej formy - każdy list odzwierciedlał osobowość nadawcy, każde zdanie odkrywało nowe tajemnice, inne spojrzenie na tą samą sytuację. Dzięki listom mogłam zajrzeć do wnętrza różnych osób - od prostych rybaków, po oczytanych wydawców, od gospodyń domowych, po autorki książek, a każdy zaskoczył mnie czymś innym. Bohaterowie magiczni, pełni ciepła, dobroduszni oraz zawistni i bezwzględni, istny kalejdoskop osobowości. Przepadam za wzruszającymi historiami, ale tutaj wręcz zostałam powalona na ziemię, jakby skoczył na mnie wielki pies i bez opamiętania zaczął lizać po twarzy. Chcę śmiać się, ale jednocześnie czuję wilgoć ziemi na plecach ...

Wspaniała książka. Mimo że opowiada historie i przeżycia ludzi z czasów II wojny światowej, dla mnie była taka optymistyczna i po prostu urocza. Przez większą część czytałam ją z uśmiechem na ustach i tylko podczas opisów wszystkich okropieństw wojny uśmiech schodził mi z ust i pojawiło się zadumanie. Jak ludzie mogli żyć w tamtych czasach? Pojawiał się podziw dla ich odwagi i dobrego serca. I okropna nienawiść do Niemców, za to że spowodowali tyle cierpień. Polubiłam wszystkich bohaterów, moją ulubienicą była mała Kit, i tylko Mark strasznie mnie irytował. Ja również, tak jak poprzedniczki, nie mogę nic innego zrobić jak tylko polecić tą książkę każdemu!

Dobrze wiem, że nie jest to arcydzieło literatury... Ale mi się ta książka podoba i bardzo miło spędziłam z nią czas ;).
Myślałam, że będzie mi się ciężko czytać przez to, że jest to powieść epistolarna, ale okazało się, że ta forma wcale nie przeszkadza. Podobają mi się bohaterowie, być może mało zarysowani, podoba mi się historia, mimo niektórych dziur i momentami zbyt dużych uproszczeń, podoba mi się język, chociaż jest za bardzo współczesny.
Może zawyżyłam trochę ocenę tej książki, ale bardzo przyjemnie mi się ją czytało i po zakończeniu czytania chciałam więcej, więc za to daję 8 gwiazdek ;).

Wspaniała książka, lekka, przyjemna w czytaniu a mimo to zawiera tak wiele smutnych i ciężkich rzeczy. Jest jak światło w tunelu jeśli chodzi o wojnę i jej okropieństwa, gdyż ukazuje te dobre rzeczy dziejące się po mimo strachu, głodu i cierpienia. To te małe, czasem śmiesznie brzmiące rzeczy jak placek z kartoflanych obierek dają nam nadzieję, że wszędzie i zawsze można odnaleźć jeszcze odrobinę dobra.

Bardzo fajna książka, lekka i ciekawa, doskonała na długie,ponure zimowe wieczory. Autorka doskonale wprowadza nas w literacki świat, niemalże stajemy się bohaterami tej książki, wszystko odczuwamy i przeżywamy z nimi. Ciekawość nie pozwala nam odłożyć czytania na później. Ukłony dla autorek.Gorąco polecam tę książkę!

Książka, która wstrząsnęłabym każdym czytelnikiem. Tego jestem pewna. Czytanie o brutalności, z jaką Niemcy obchodzili się wobec ludzi jest przerażające i bolesne. Jednak nie możemy zapomnieć o tej strasznej przeszłości, ponieważ puszczenie w niepamięć tego, co przeżywali wtedy ludzie, byłoby potwornym grzechem. Czytałam tę książkę z przyjemnością i jednocześnie ze łzami w oczach. Cieszę się, że na nią trafiłam. Cudowna książka, wobec której nie można pozostać obojętnym. Nie lubię czytać o wojnach. To zbyt straszne momenty. Niemniej gorąco polecam tę książkę każdemu i gwarantuję, że nie jest to strata czasu, bądź wydanych pieniędzy.

Dostałam tą książkę "w prezencie" i na początku byłam zawiedziona, ponieważ książki o wojnie szybko mnie nudzą i powodują pewien niesmak. Jednak szybko się okazało (już po kilku stronach), że się mylę . Taka książka może być lekka, przyjemna a w dodatku ucząca. Polecam !

Po książkę sięgnęłam ze względu na tytuł, ale nie żałuję czasu z nią spędzonego. Szybko i przyjemnie się czyta. Rzeczywiście nic głębokiego, książka lekka i prosta w odbiorze, ale mimo to (tudzież właśnie ze względu na to) polecam ;)

Przed chwilą napisałam o książce Hannah Fry, że to idealna pozycja na plażę. Może dla nerdów...
Prawdziwie dobrą lekturą na plażę jest "Stowarzyszenie miłośników literatury..." - jest to lekka powieść obyczajowa, w stylu retro, z humorem, zdecydowanie o działaniu antydepresyjnym. Akcja dzieje się co prawda w czasie II wojny światowej na wyspie Guersney i wkrótce po jej zakończeniu ale wojna przedstawiona w książce jest w wersji light&easy.

Tylko tyle i aż tyle. Czytało mi się bardzo przyjemnie, ale w sercu na długo nie zostanie.

Bez rewelacji, książka niczym nie zaskakuje, konstrukcja prosta jak budowa cepa. Tytuł chwytliwy i to wszystko. A jeśli chodzi o tematykę wojny, to wolę prawdziwe wspomnienia.

Cudna książka, czytałam ją z szerokim uśmiechem na twarzy :) Z pewnością przeczytam kolejną powieść Shaffer, jeśli tylko (oby) ją napisze!

Po pierwsze należy podkreślić, że mamy tu do czynienia z powieścią epistolarną. Nie każdemu może się to spodobać, choć pasuje do ogólnej tematyki dzieła. Uzasadnia to także obecność dwóch autorek, pozwala na pewne rozróżnienie listów.

Oczekiwania miałam większe, dostałam całkiem znośną książkę o której pewnie niedługo zapomnę. Bohaterowie są tacy nijacy: niby sympatyczni, ale nie pokochałam ich największą miłością. Zaś emocje głównej bohaterki są nieco nużące.

Reklamowana, szczególnie teraz przez film netflixa, wydmuszka.