Wyszukiwarka

“Danielu, jest pan blady jak pośladek zakonnicy.”

“Scarlett widocznie uznała, że Klara jest jej matka zastępczą, bo nie odstępowała jej ani na krok. Chodziła za nią do ubikacji, siadała przed kabiną, kiedy Klara brała prysznic, a kiedy jej pani kładła się na kanapie, natychmiast lokowała się jej na brzuchu, mrucząc i liżąc Klarę po dłoniach ostrym jak tarka językiem. Przepędzona, wracała po minucie, zrzucona ponownie - po dwóch. Zero godności.”

“Godzinę później Tomas był już po pięciu piwach. Przygnębiony i pijany. Tak właśnie wyglądałoby jego życie, gdyby Klara go zostawiła.”

“Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze. Był blady, nie panował nad tikami. Strach zawsze przypominał mu, że żyje.”

“Był blady, nieogolony i wyraźnie ledwie trzymał się na nogach, ale gdy spojrzałam w jego oczy, zrozumiałam, że podobnie jak ja, nie umie z nas zrezygnować.”

“- Rzeczy - powiedział - błąkają się. Towarzyszą nam przez jakiś czas, a potem nas opuszczają. Żyją dłużej niż my. Kiedy z którąś z nich rozstajemy się, nigdy nie ma pewności, że ją jeszcze raz spotkamy w naszym krótkim życiu.”

“Największy ból jest cichy”

“A pana nie chcę mieć. Ani pani. Nie chcę prowadzać ludzi na smyczy, nie podoba mi się to. Kocham wolność i swojego człowieka też zostawię na wolności. Zaopiekuję się nim, chociaż nie będę go trzymał na smyczy. Zostanę z nim, żeby nikt go nie skrzywdził. I zawsze przy nim będę.”

“Długo obserwował psi świat i wiele rzeczy w tym świecie nie przypadło mu do gustu. Ale zrozumiał jedno: że bez własnego człowieka każdy pies jest smutny i niepotrzebny.”

“- To prawda, że jest skromny (...). Bo cóż innego mu pozostaje, skoro nie jest ani duży, ani mądry?
- Rzeczywiście, jest mały i niezbyt ładny (...) ale to wcale nie musi iść w parze z głupotą. Głupcy nie bywają skromni.”

“Podczas tych prawie sześciu lat zauważyłem, że wyzywanie przychodzi ludziom niezwykle łatwo. Nie czują żadnej odpowiedzialności za swoje słowa, nie znają granic. Bardzo prosto obrzucić kogoś gównem, jeśli się go nie zna, nie widzi i pewnie nigdy nie zobaczy. Nie utożsamiamy głosu w słuchawce z realną osobą.”

“Czuję, że uprawianie matematyki i tworzenie literatury to formy działalności blisko ze sobą spokrewnione. Pisarze są poetami we wszechświecie języka, matematycy zaś próbują odnaleźć poezję w języku wszechświata.”

“Hilda daje jej wiarę, że pomóc może pisanie o tym, o czym nie mamy odwagi nikomu opowiedzieć.”

“Pisać - to znaczy chcieć się zmienić, odwrócić coś w swoim życiu. Pragnąć znaleźć się w innym miejscu niż to, w którym się jest. Dlatego może nie powinniśmy czuć się ze sobą zbyt dobrze, jeśli chcemy odkryć w sobie siłę napędzającą nas do pisania, sprawiającą, że musimy pisać?”

“Będziesz musiała pisać - ale niech to przyjdzie w swoim czasie, jeśli chcesz, rób wcześniej inne rzeczy.”

“Pęd do zguby to nieodłączna część naszej natury. Potrzebujesz czegoś, co we właściwej chwili mogłoby cię popchnąć, byś mógł przeskoczyć na klawisz, po którym wyjdziesz z błędnego koła. Inaczej będziesz orbitował wokół nadziei po kres czasów, niczym zagubiony satelita okrążający gasnącą gwiazdę.”

“A co, jeśli czas to nie prosta linia, a bardziej - skręcona spirala? Na której stulecia leżą obok siebie, oddzielone tylko cienkimi błonami? Jeśli przyłożyć do takiej błony ucho, zaczyna czuć się wibracje po drugiej stronie. Wytwarzane przez tych, którzy byli tu wcześniej, i tych, którzy przyjdą później.”

“Rakel widzi wyraźnie, że wszystko ma strukturę fraktalu. Na przykład proces pisania, w którym raz po raz wypływają te same tematy, aż w końcu człowiek zaczyna kojarzyć wzory i osiąga zrozumienie.”

“Nie sposób patrzeć ponuro na życie, gdy jest się całowaną w kark”

“Klara nie krzyczała. Mówiła cicho, trzymając winowajcę za ucho. Nie ściskała mocno, nie ciągnęła, tylko trzymała miękki, ciepły płatek ucha swoimi zimnymi palcami, lecz chłopak zaczynał się trząść. Leciały mu z oczu łzy jak groch. Płakał bezgłośnie, bo Klara nie cierpiała dudlenia.
Winowajca musiał iść do czerwonego domku. Wtedy Klara pozwalała mężczyźnie pić alkohol. Od sińców i opuchlizny gorsze było co innego. To było gorsze od izolatki i głodu.
Mężczyzna tego potrzebował. Był jak dzikie zwierzę na małym wybiegu. Trzeba było go poskramiać batem i rzucać mięso.
Kiedyś zapytał, czy dziewczynki też są zepsute. Pięćdziesięcioletni, duży i silny, o ryżawych włosach. Uśmiechał się krzywo. Jego żona zmarła, dorosłe dzieci wyjechały za granicę. Nie wrócą. Nieogolony.
Czuła od niego alkohol.
– Czego chcesz?
– Pani wie.
Patrzył na Klarę. Nie spuszczał oczu.
– Najstarsza jest do rzeczy.
Klara się go nie bała. Będzie utemperowany. Najpierw ona zrobi porządek z Magdą.”

“Blada cera, czerwone rumieńce na policzkach i te oczy. Duże i smutne, błękitnoszare. Słyszał kiedyś, że każdy ma gdzieś swojego sobowtóra.”

“Dopiero po chwili zauważa oczywisty związek między zabandażowanym piersiami a niemożnością karmienia noworodka.
Nie płacze. Jest śmiertelnie blada i przerażona. ”

“Młody policjant stał blady jak ściana, jakby za chwilę miał zejść z tego świata. Albo przed chwilą pierwszy raz zobaczył zwłoki, albo pozostawał pod wrażeniem parkowania Kingi.”

“- To, że pani tego nie chce, jeszcze nie oznacza, że tego nie potrzebuje - stwierdził, a Klara poczuła elektryczny dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa. - Proszę dać mi znać, jeśli się pani zdecyduje.”

“Ściany miał zrobione ze stali. Jedną pomalowano charakterystyczną chorobliwą bladą zielenią, której używa się w szkołach, szpitalach i domach wariatów, by utrzymać pensjonariuszy w stanie stałego półotępienia...”

“Deszcz siekł nagie, mokre ciało, bladą skórę, elegancki zarys mięśni. Mimo woli zwróciła uwagę na niestosowny szczegół: woda kapała z jego penisa jak z kranu.”

“Słowo wynurzyło się z głębokiego oceanu jej umysłu i pasowało, choć nie miała pewności, czym jest abalone. Blada muszla, spokojna, piękna... przecież ostrze nie mogło być tak groźne, na jakie wyglądało.”

“Cień jest tym, co nas przeraża, lecz paradoksalnie tego szukamy. Bez naszych cieni jesteśmy niczym. To one określają nasz świat, poza tym blady i oślepiający. Pozwalają nam widzieć to, co mamy przed sobą. A jednak prześladują nas aż do śmierci.”

“Wiele kobiet uważało go za wyjątkowo przystojnego, choć części z nich nie podobała się jego blada skóra, która kontrastując z czarnymi jak smoła włosami, wydawała się jeszcze bielsza i przez to cera stwarzała wrażenie niezdrowej.”

“Wspomnienia. Tak trudno było mu od nich uciec. Uważał, że nigdy nie zdoła się uwolnić od myśli, które nocami przybierały na sile. Jak wzburzone morze, mogące w każdej chwili zalać połowę brzegu.”