Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "sobie sawicka", znaleziono 40

Madej niespodziewanie uśmiechnął się do Sawickiej.
- Nie odkryjesz prawdy.
- Co się porobiło z tym miastem? - spytał Kudyba. - Nigdy, kurwa, nie było tak źle.
- Nowy polski ład - odparła Sawicka - Nic dodać, nic ująć.
Sawicka przeszła przez metalową bramkę i rozejrzała się. Rzadko pojawiała się osobiście w areszcie śledczym, prowadziła przesłuchania w swoim gabinecie, ewentualnie w budynku komendy.
- A może powinniśmy spojrzeć wreszcie prawdzie w oczy i po prostu się poddać?
- Zawsze walczę do końca - powiedziała Sawicka. - Zawsze.
- Nasz koniec jest w takim razie bliski.
Idąc przez piekło, nie zatrzymuj się! Jeśli umiesz, jeśli możesz - wymarz coś sobie, wyśnij. Życie pokrętne jest, ale chciej żyć. I nie dla kogoś, dla siebie.
Wspomnienia są jak albumy ze zdjęciami - możemy do nich wracać w dowolnym momencie naszego życia i sprawiać, że zaczynają żyć na nowo.
Dzieciństwo odciska piętno na każdym z nas. Od niego zależy, jakim dorosłym będziemy. Dzieciństwo powinno być jak z bajki - kolorowe, pachnące, beztroskie, bezpieczne. Ale czy zawsze jest? Oczywiście, że nie.
Smutek bywa potrzebny. Łatwiej jest rozwiązywać kłopoty, gdy istnieje świadomość prawdziwych potrzeb. Smutek uczy nas czasem najwięcej o nas samych.
Czułam na policzku łzy. Każda z nich miała marzenia, które ktoś mi skradł. Każda chciała kiedyś wreszcie kogoś pokochać i usłyszeć: Kocham cię.
Jak żyć po stracie dziecka? Stracie? Przecież ono jest z nami wciąż i będzie zawsze.
Zgaśniemy nagle jak płomień świecy, zdmuchnięty przez lekki i niespodziewany podmuch wiatru.
A czy ta miłość, po tych wszystkich wspólnych latach, będzie nam potrzebna? Czy tylko ona jest tym, co powoduje, że ludzie wciąż są ze sobą, starzeją się razem? A twoim zdaniem, co, poza miłością, spaja związek? Nie, co, tylko kto. Ludzie. Po prostu ludzie. Ty i ja. Wszystko, co w nas najlepsze. I nasza mądrość.
Są w życiu człowieka takie chwile, gdy ból jest tak wielki, że nie ma się, gdzie skryć... Ale wszystko musi być dobrze, bo bardzo cię kocham.
Cisza. Głośniejsza od wszystkich dźwięków świata.
Jesteś moją cząstką w Niebie, dzieli nas tylko czas.
Bo jeśli ludziom na sobie zależy, to właśnie to robią; rozmawiają ze sobą. Nawet jeśli się pokłócą, to jest to jakaś forma komunikacji.
Nie da się czegoś odzobaczyć i odpowiedzieć. To przeszłość. Ale możemy z tego wziąć coś dobrego, lekcję, która zaowocuje w przyszłości. Jeśli odrobimy to zadanie domowe, jest szansa, że następnym razem nie oblejemy egzaminu.
Bez względu na to, w jakim wymiarze widzi twoje oko, musisz, po prostu musisz, bo jesteś Człowiekiem, a to zobowiązuje, dostrzec w ludziach ludzi. To jest jedyny słuszny wymiar.
Pamiętaj, że wszystkie schowane do zakopanej głęboko skrzyni lęki i kłamstwa kiedyś zaczną z niej wychodzić, wypełzać, przebijać wieko i wyślizgiwać się na powierzchnię śmierdzące i obrzydliwe, oplotą cię i uduszą. Zaczną cię zżerać kawałek po kawałku, wdzierać się do ust, oczu i serca.
Dziecko wobec wojny jest zawsze ofiarą niezależnie po której stronie frontu się urodziło
Miłość nasza w wiosenne suknie się ustroiła. Kwiaty we włosy wpięła i ruszyła korowodem pląsów, nienawiści śmiejąc się w twarz.
...serce karmione żalem umiera. Karmione nienawiścią twardnieje. Żyje tylko karmione miłością.
Nienawiść nasz wiek naznaczy. Miłość będzie deptać po piętach. Zepchnie ją w kąt jak kulawą tancerkę i sama ze światem kadryla zatańczy. Skarlała miłość z kąta zapłacze nad losem swym marnym. Aż wiatr jej łzy osuszy, czas chromość uleczy, a wtedy wiosenne suknie włoży, kwiatami włosy przystroi i ruszy pląsem po zgliszczach z nienawiści powstałych…
Nie ma to jak wspólne biadolenie. Z każdym Polakiem najłatwiej nawiązać kontakt, gdy się na coś ponarzeka. Rodacy pasjami uwielbiali marudzić i to na wszystko, co się da: pogodę, urzędy, pijanych woźniców, urzędy, leniwych służących, biedę, urzędy, brud na ulicach oraz na urzędy. Na te ostatnie szczególnie narzekali urzędnicy.
Codziennie umieramy, każdego dnia coraz bliżej mamy do śmierci. Umieramy od chwili narodzin, ....
Ucz się człowieku, ucz , bo życie to lekcja bez dzwonka na przerwę,szkoła ,w której zabrakło woźnych.
Żyjemy w plastikowych czasach powierzchownych uczuć, płytkich relacji, gdzie wirtualna rzeczywistość wypiera realną bliskość. Teraz nie ma czasu na życie, jest tylko pogoń za nim, żeby mieć więcej, pojechać dalej, wspiąć się na kolejny szczebel, a „być” oznacza „mieć”, choć człowiek przecież nie usiądzie jednocześnie na dwóch krzesłach. Biegniemy coraz prędzej, by i tak w konsekwencji dotrzeć do śmierci.
Bo miłość, prawdziwa i piękna, nie jest prezentem od losu. Może zaledwie stanowić początek. Resztę trzeba ukształtować i umacniać dzień po dniu w słońcu powodzenia i niepogodzie rozczarowań. We wzajemności starań i spełnieniu. Jednak bez spełnienia niesie tylko cierpienie i rozczarowania.
Nie ma gorszego ograniczenia niż ciemnota umysłowa
Człowiek ma prawo do swojej przeszłości i korzeni
© 2007 - 2024 nakanapie.pl