Taniec z motylami

Dzisiaj przychodzę do was z recenzją niezwykłej powieści o tym, że nasze marzenia nigdy nie umierają, a jedynie mogą na dłużej odlecieć niczym kolorowe motyle i przyczaić się w oczekiwaniu na lepsze czasy.
Zuzanna swego czasu uciekła do Polski przed swoimi marzeniami. Jej dzieciństwo było specyficzne, chociaż u boku miała swoją ukochaną ciocię. Dwadzieścia lat później mieszka w Toruniu i maluje twarze turystów. Czy to jest to, co naprawdę by chciała robić? Wszystko się zmienia, kiedy jedzie do Pragi, do swojej cioci Rose, która przy okazji jest aktorką. Kiedy ta umiera i pozostawia w spadku kobiecie swoją szkołę, jest ona zdezorientowana i zagubiona. Czy to jej życiowa szansa?

Książka ta jest nietypowa. A recenzję trzeba zacząć od tego, że jej okładka jest... dziwna. Gdybym zobaczyła ją na półce w księgarni z pewnością nie sięgnęłabym po nią, nie zachęca zupełnie do sprawdzenia, co też kryje ona w sobie. Opis wypada nieco lepiej, chociaż bardziej mi przywodził na myśl, że będzie to historia pełna przemyśleń i filozoficznych myśli. Obawiałam się tego, bowiem nie lubię tego typu książek. Jednak zaryzykowałam i nie żałuję!
"- Ciociu, ja mam swoje życie w Polsce.- Jakie życie? Malujesz twarze i mieszkasz w maleńkiej kawalerce. Naprawdę chcesz tak do końca życia?- Tam, mam przyjaciół, kocham Toruń.- Pragę też kochałaś i tutaj również miałaś przyjaciół. Dziecko, byłaś taka młoda... (...)"
Po przeczytaniu dosłownie jednej strony wiedziałam już, że ta krótka, bo ...