Trudny trup

Nie wiem, co mnie podkusiło do powtórzenia sobie tej książki. Może fakt, że poza wrażeniem czegoś słabego, nic z niej nie pamiętałam, poza szalejącą Martusią?
W każdym razie - wzięłam się za tego trupa, okazał się być rzeczywiście trudny. Niby wszystko powinno być OK, Joanna spiesząc na spotkanie z Anitą myli piętra w Marriotcie i znajduje trupa, który wydaje jej się znajomy, a poza tym - cieszy, ponieważ w scenariuszu potrzebny był trup. Pewnie można by z tego zrobić ciekawą historię, ale jakoś nic z tego nie wyszło.
Prawie cała akcja toczy się w mieszkaniu autorki (krótkie wypady na oglądanie pożaru, do kasyna czy do Oszołoma - nie wnoszą ożywienia), dialogi nie powalają, a treść komplenie nie wciąga.
Mnóstwo jest tu Martusi, z którą Joanna pisze scenariusz serialu kryminalnego (notabene, wielokrotnie bywały wzmianki na temat tej twórczości, także w autobiografii, a czy ktokolwiek widział jakiś efekt?), jakichś telewizyjnych machlojek, niby nawiązań do mafii, ale wszystko kompletnie się nie klei. Trupów okazuje się być więcej, ale i tak jakoś nikt nie zostaje o nic oskarżony, najwyraźniej widać zamiłowanie obu głównych bohaterek do hazardu, oraz kompletny brak liczenia się z kimś innym, kiedy dopada je namiętność do gry.
Już pamiętam, dlaczego uznałam tego trupa za trudnego - bardzo trudno się czyta, bo jest strasznie nudny.

Marne 4 gwiazdki. Co prawda w przeciwieństwie do poprzedniej chronologicznie książki, której nie zdzierżyłam, trup pojawił się już na początku akcji, ale i tak było nudno, i denerwująco.
Znudziła mnie sama akcja, taka zawikłana i w sumie nijaka. Za dużo postaci, powiązanych ze zdarzeniami, ale nie wprowadzanych do akcji.
Podsumowując: pani Chmielewska miała lepsze książki.
Jeszcze podzielę się z Wami tym co mnie zdenerwowało. Otóż Joanna Chmielewska - postać z książki - mnie zdenerwowała. Jakoś wraz z chronologią zanikał tej postaci humor, a wzrosła zrzędliwość. Kobieta, która wszystko wie lepiej, zna wszelkie alternacje ucisku damsko-męskiego (co w świetle kilkudziesięciu poprzednich kryminałów brzmi śmiesznie, bo jakoś się nie ustrzegła od błędów). W każdym razie to co we wczesnych kryminałach śmieszyło, teraz robi się żałosne. Nawet ten bałagan w domu mnie drażnił. Bo jak można wychwalać bałaganiarstwo!
Cała akcja to gadanie, gadanie, gadanie. Tak jakby się pomysły skończyły.

W twórczym szale Joannie potrzebny jest trup, którego od jakiegoś czasu usilnie szuka. Nie może być on byle jaki – to ma być elitarny trup do serialu telewizyjnego. Kiedy pobożne życzenie bohaterki zostaje spełnione sprawy przybierają zupełnie inny obrót niż można by się spodziewać…
Co jest rzeczywistością, a co fikcją? Kiedy fakty mieszają się z elementami scenariusza, Joanna i policjanci zaczynają mieć coraz większy problem z rozwikłaniem sprawy. Ale zrobić coś trzeba. Nie skończyło się przecież na jednym, wymarzonym trupie…
Trup okazał się rzeczywiście trudny. A właściwie akcja „Trudnego trupa”. Fabuła jest bardzo zawikłana, dużo postaci powiązanych ze sobą, ale nie wnoszących wiele do akcji. Gubiłam się kto jest kim i w co jest zaplątany. Całość ratują zabawne dialogi pomiędzy główną bohaterką a jej przyjaciółką.
Osobom zaczynającym przygodę z autorką radziłabym sięgnąć po jej lepsze książki - te wcześniejsze :)