Uzależnieni. Jak narkotyki skrzywdziły moją rodzinę

 Historia prawdziwa, zbudowana ze skrawków wspomnień. Ale od razu dotarło do mnie,że przecież takich historii jest tysiące. To co nadałoby jej rangę wyjątkowości byłby styl pisania, sposób obrazowania i wreszcie innowacyjne podejście do tematu, a tu z tym bywa różnie. Jedyne co wyłapuję od samego początku to "niezgrabne" podejście do ukazania nam losów swojej rodziny. Nie jest to ciągła historia pisana z punktu widzenia samej matki, ale łatane wspomnienia, czyli takie gdzie posiłkuje się fragmentami listów od ludzi, którzy mieli kontakt z bliźniakami, historiami opisującymi jakieś wydarzenie, niekoniecznie wiele mówiącymi o charakterze dzieci, bo jakieś to wszystko ugładzone. Wreszcie są też wplatane wypowiedzi chłopców z różnych okresów, stanowiące swego rodzaju komentarze do sytuacji opisywanych. Idealne dzieciaki, owszem psotne, ale nie przesadnie. A przecież dzieci nie mogą być idealne i nie bójmy się mówić, że rozrabiają, bo właśnie takie są dzieci, a staramy się im przypisywać cechy dorosłych chyba żeby nie być surowo ocenianym przez innych. Tylko wtedy gdy przestaniemy uważać nasze dzieci za doskonałe będziemy w stanie zauważyć w nich zmiany, które mogą doprowadzić do tragedii.
 
 Sporo przeczytałam książek o życiu ludzi w oparciu o fakty, ta ma nieco inny charakter, jest zapisem dla innych by traktowali ją jako lekcję w podobnych sytuacjach. Myślę,że to co nie przydarza się nam osobiście jest trudne do zweryfikowania. Nie wiadomo jakbyśmy się zachowywali ...