Westchnienia jak morskie huragany

"Szedłem okrężną drogą. Liście szurały mi pod nogami. Słońce świeciło. Nie widziałem ludzi, domów, sklepów. Ktoś mi powiedział: cześć. Odpowiedziałem: cześć. Więc jesteś jesteś jesteś daj niech sprawdzę niech dotknę raz jeszcze dłonią i ustami niech w oczy spojrzę chociaż najmniej wierzę oślepłym ze zdumienia oczom - powtarzałem fragment wiersza Poświatowskiej, szczególnir słowa "jesteś jesteś jesteś". Ja też byłem. Bolało, więc byłem. Uderzyłem głową o framugę drzwi, bo nagle się znalazłem przed drzwiami mojego domu. Też bolało, choć inaczej."

Książka bardzo mi się podobała. Czytało się szybko i lekko. Jednak szkoda, że Mateusz nie miał możliwości spędzenia więcej czasu z Marzeną, zaprzyjaźnienia się. Choć...To może nawet lepiej, bo pragnąłby jej jeszcze bardziej i brnął w to uczucie tracąc powoli siebie.

Bardzo mi się podobała. Lekko napisana, krótko i na temat. Tematyka zawsze na czasie. autorka proponuje w całej serii kompromisowe rozwiązania, które nie naruszają godności drugiego człowieka w sprawach, w których możnaby się ich nie spodziewać.

Krótka, ale dość treściwa opowiastka na temat relacji uczeń-nauczycielka w ujęciu pierwszej miłości. Opisane w niej zakończenie, to chyba najlepsze, co mogło spotkać Mateusza w tej sytuacji.

Tak, tak Cała ta seria to taka przewidująca i oczywista a ta wyjątkowo mi się podobała.

Uwielbiam książki pani Fox. A od tej zaczęła się cała moja przygoda z nimi. Cudowna.

Według mnie najlepsza z całej serii. Choć rewelacją nie jest.

Jedyna książka Marty Fox która naprawdę mi się spodobała.

poruszająca książka pełna czystej miłości