Łódzkie

Polskie wydawnictwo książkowe z siedzibą w Łodzi funkcjonujące w latach 1957–1996.
Wydawnictwo zostało założone w 1957 jako Łódzka Spółdzielnia Wydawnicza. Inicjatorem jej powstania był poeta i prezes oddziału łódzkiego Związku Literatów Polskich w latach 1954–1959 Stanisław Czernik. Początkowo wydawnictwo działało przy Spółdzielni Wydawnictw Artystycznych i Użytkowych „Poziom”, zajmującej się introligatorstwem oraz wydawaniem pocztówek i zabawek kształcących. Pierwszym dyrektorem spółdzielni został Tadeusz Jaskuła, Stanisław Czernik objął stanowisko redaktora naczelnego i zastępcy dyrektora. Wśród wczesnych publikacji wydawnictwa były: Naszyjnik Królowej, Królobójcy, Mały lord czy Między ustami a brzegiem pucharu.

Na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 24 stycznia 1959 Łódzka Spółdzielnia Wydawnicza została upaństwowiona, nadzór nad nią przejęło ministerstwo, a kierownictwo powierzono Aleksandrowi Postołowowi. W tym samym roku zmieniono nazwę na Wydawnictwo Łódzkie[1].

Jedno z największych osiągnięć wydawniczych, chociaż niedokończone z przyczyn politycznych (wydarzenia marcowe 1968 r.): Kronika getta łódzkiego (wydane dwa tomy, zamiast czterech).

W latach 90. przedsiębiorstwo spotkało się z drastycznym spadkiem sprzedaży, co było spowodowane powstaniem licznych wydawnictw w tamtym okresie. Próby prywatyzacji nie powiodły się i w 1992 ustanowiono zarząd komisaryczny. Pomimo że przez cały okres istnienia firmy wydawano książki, to w 1996 postawiono wydawnictwo w stan likwidacji.