Yasunari Kawabata

Yasunari Kawabata był prozaikiem i poetą japońskim. Jako pierwszy pisarz japoński został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1968.
Urodził się w Osace w bogatej i wykształconej rodzinie. Niestety jego rodzice zmarli kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia i siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życie i twórczość. Ukończył literaturę na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim. W czasie studiów współpracował z redakcją "Bungei Shunjū". Po studiach wraz z pisarzem Riichi Yokomitsu założył pismo "Bungei Jidai". Stało się ono ośrodkiem nowej orientacji literackiej, nazwanej neosensualizmem. Pierwszy sukces literacki odniósł w 1925 roku autobiograficznym opowiadaniem „Tancerka z Izu”. W latach 1948-1965 był prezesem japońskiego PEN Clubu. W tym czasie opublikował swoje najsłynniejsze powieści, „Tysiąc żurawi” i "Głos góry", za które otrzymał Nagrodę Nobla z dziedziny literatury za rok 1968. W 1972 roku, dwa lata po śmierci samobójczej swojego przyjaciela, Yukio Mishimy, również odebrał sobie życie.