@yhera

Dobrze napisane (nie czytać opisu!), intryga do odgadnięcia, techniki manipulacyjne bez zaskoczeń. Ale czas spędzony przyjemnie.
Tylko jedno mnie męczy do tej pory - Robert Lewandowski nie dostaje czerwonych kartek ;)

Świat dla Ciebie zrobiłem to zbiór opowiadań dotyczących spraw codziennych, czasem błahych, czasem tych ważniejszych, ale podanych mimochodem. Historie bywają niestety nierówne, nie każde trafiły w moje gusta lub mnie poruszyły (według mnie najlepsze są „Daleko” i „Ślady”, w których znaczącą rolę odgrywają ojcowie). Inne przeczytałam,...

Przewidywalny, nudny i usypiający kryminał (ponoć). Po 1/3 domyśliłam się prawie wszystkiego, a lektura była na tyle niezajmująca, że tylko zrobiłam cyk na ostatnie 50 stron. Przypuszczenia potwierdzone, czas zaoszczędzony. Dziękuję, drugi raz się sparzyłam, więcej po Abbott nie sięgam.

Zacznę od tego, że się zmusiłam i przeczytałam tę część przy drugim podejściu. Poprzednio zrezygnowałam po 40 stronach. I to pomimo makabrycznej zbrodni! W kryminałach niczego bardziej jednak nie trawię od wydumanych wątków obyczajowych. Niestety, nie kupuję odpałów Daniela, nie widzę go jako alkoholika i dziwkarza. Psuło mi to odbiór powieści...

Odnoszę wrażenie, że to był zły wybór na pierwsze spotkanie z Tokarczuk. Już dawno nie miałam okazji czytać czegoś, w czym nic mi się nie podobało (dobra, za wyjątkiem refleksji o nadawaniu imion). Antypatyczna bohaterka, przywołująca skojarzenia z najgorszym typem wojujących ekologów, do tego wielka fanka astrologii. No nie. O koncepcie i zas...

Jakby wywalić beznadziejnie poprowadzony wątek romansowy to byłoby znośnie. A tak to tylko zęby zgrzytały.

Problem alkoholizmu oczami alkoholika-erudyty, alkoholika-inteligenta, alkoholika-pisarza, alkoholika-artysty. Piękny język, stojący w sprzeczności z tematyką. I chyba dlatego robi podwójne wrażenie.

Z kategorii odmóżdżaczy kobiecych – on super przystojny o błękitnych oczach o barwie lodowca (jedyny szczegół jaki pamiętam) i ona chyba super seksowna (ale niekoniecznie. Kto tam wie). Oni oczywiście w konflikcie, więc kłótnie przeplatane seksem i inne typowe dla gatunku cechy. Keeland jest spoko, chociaż brak tu pazura. Ale umówmy się, do na...

Po paru latach podeszłam do McCarthy’ego po raz drugi. Podobało mi się bardziej. Oschłe to, ociosane z emocji, szorstkie. I nawet myślałam, że zachwyt będzie. Tak do połowy. Później już czytałam, bo tak. Widzę tu próbę głębi, głębia ta mi jednak nie odpowiada. Nie wiem no, czy to problem ze mną czy z formą narracji. Za parę lat spróbuję znowu,...

Ojojoj, co tu się podziało! Część kryminalną kupuję, narracja typowa dla Puzyńskiej – ok. Ale wątek wampiryczny? Sorry, podziękuję. I mówię to ja, urodzona w przesądnej rodzinie, ale te gusła to nie dla mnie. Nie mówiąc o totalnym zniszczeniu postaci Klementyny. Nie żebym jakoś szczególnie darzyła ją sympatią, ale jednak. Niech pozostanie uzal...

Dużo czasu zajęło mi „wgryzienie się” w historię. Prawdopodobnie spowodowane było to delikatną niechęcią do głównego bohatera (chociaż na równi należy tu traktować Dawida i Górnika). W pewnym momencie jednak fabuła zaciekawiła mnie na tyle, a u młodego detektywa zauważyłam znaczące zmiany, że wchłonęłam resztę książki w trymiga. Świetnie napis...

Dziwna to była książka. Z jednej strony przyjemnie napisana, strony same mijały. Miała też swoje momenty. Z drugiej strony nie była wciągająca na tyle, by czytać z zapartym tchem i zarywać noc. Taki tam thrillerek, który to można odłożyć w każdej chwili. Historia też nieszczególnie powalająca. Czyli takie może być, ale nic bym nie straciła, gd...

Zdarza mi się sięgnąć po literaturę kobiecą. Myślę sobie w takich chwilach „wezmę lekkie czytadełko, przyjemnie spędzę czas”. Jeszcze się nie nauczyłam, że to błędne myślenie. Bo przyjemności tu zero. Język, styl? Prostota totalna. Bohaterowie? Nijacy. I co najlepsze – fabuła opiera się na przejęciu opieki nad dziećmi zmarłych bliskich (film ...

Nie trawię filmu, podeszłam więc do lektury bez entuzjazmu. I całe szczęście, bo dzięki temu się nie rozczarowałam. Skąd fenomen? Naprawdę tego nie rozumiem. Pusta umysłowo trzydziestoletnia kobieta, która przejmuje się tylko swoją wagą (za twierdzenie, że 58 kg to prawie nadwaga miałam ochotę walnąć autorkę. Co prawda nigdzie nie znalazłam in...

Dawno się tak nie wymęczyłam. Początek był wciągający, ale gdzieś od setnej strony miałam swoje podejrzenia, które się sprawdziły, a warstwa psychologiczna mi nie leżała. Duszna atmosfera też gdzieś wyparowała. Nie mówiąc o tym, że historię zaburzyła mi postać policjantki. No nie wiem, wstrzymam się z autorką póki co.

Całkiem przyjemna młodzieżówka, z ciekawym, chociaż niepowalającym pomysłem. Szesnastoletnia Tella zostaje wybrana do udziału w Piekielnym Wyścigu, którego zwycięzca zdobędzie lekarstwo na chorobę bliskiej osoby. Wyścig może przypominać Igrzyska Śmierci, trzeba jednak zaznaczyć – uczestnicy mają prawo wyboru. Nie do końca wiadomo co, kto i dla...

Solidny reportaż o wydarzeniach na Evereście wiosną 1996 roku. Bez patosu, nadmiernej emocjonalności i idealizowania ofiar (oraz ocalałych). Uzmysławia jakie warunki panują w wysokich górach i na co powinien się przygotować każdy chętny na zdobycie najwyższego szczytu Ziemi. Poruszony temat komercjalizacji, braku doświadczenia alpinistycznego ...

Kryminały Neuhaus mają w sobie pewną prostotę. Najważniejsze zawsze jest śledztwo, życie osobiste bohaterów się przewija, ale nie wysuwa się na pierwszy plan. Nie ma tu szczegółów owej brutalności. Pomimo że tomiszcze obszerne, zostało przeze mnie wchłonięte w ekspresowym tempie. Bardzo lubię tę serię, chociaż wciąż średnio lubię się z Pią.

Wciągający sensacyjniak z nurtu political fiction. Mnogość bohaterów z początku przytłaczająca, na szczęście szybka do ogarnięcia. I to co podobało mi się najbardziej – wszyscy są dość tajemniczy. Mamy więc grupę policjantów, mamy Strzelca, mamy trupa. No i chętnych do przejęcia władzy. A do tego mroźny klimat (jest taki film The Day After...

Po całkiem znośnej pierwszej części bez wahania sięgnęłam po kolejny tom. I aż ciarki mnie przechodzą na wspomnienie o tym czymś. Chaos, brak logiki i pomysłu!, wydarzenia od czapy, beznadziejne zachowania bohaterów. Zgadzam się z recenzją @adakr. Nie polecam.

Przy każdej kolejnej części tego cyklu zastanawiam się jak to się stało, że moja przygoda z Martinem wciąż trwa. Miałam ją zakończyć po Bielszym odcieniu śmierci, a tu proszę, zaliczyłam już 5 tom! Na szczęście jest to powieść krótsza, bo ma ok. 360 stron a nie ponad 500. I niby na plus, a jednak… Coś za szybko, za łatwo, za jednoznac...

Jeszcze niedawno zapierałam się, że ostatniej części Trylogii zła nie będę czytać w najbliższym czasie. Stało się inaczej. I dobrze, bo mi się podobało. Może trochę przydługa, ale spójna. Wątek z pająkami bardzo w moim guście. Skojarzyło mi się z moimi ulubionymi swego czasu filmami klasy Z. Oczami wyobraźni widziałam monstrualne pająki i tylk...

Według mnie lepsza od Motylka. Może nie do końca przekonało mnie rozwiązanie kto i dlaczego, na plus że do ostatniej chwili się tego nie domyśliłam. I tylko Klementyna cały czas mnie irytowała, i to zauroczenie, i sposób mówienia. Na szczęście Weroniki było mniej. Przypadkowo czytałam w trakcie pobytu w okolicy Brodnicy, więc może to ...

Widząc premierę nowej powieści Domaradzkiego uznałam, że to już czas, aby zakończyć przygodę z trylogią o Kawęckim. W końcu już odpoczęłam z pół roku po poprzedniej części. Wyśmienita lektura. I chociaż w Resecie większość historii jest już znana, nie zastanawiamy się nad tożsamością sprawcy, bo ta już została odkryta, to te 500 stron...

Chyba mam przesyt. Niby jest ciekawy pomysł, zbrodnie ohydne, bohaterowie nieszczęśliwi. A jednak szło mi jak po grudzie, brakowało tej lekkości czytania. Zakończenie za szybkie – w zamian za lepsze wgłębienie się w psychikę można było skrócić środkową część powieści. Do Annabel mam stosunek „meh”, Brolin nie zachwycił, a o reszcie nie ma co w...