Czarne miasto

Czarne miasto ma mnóstwo minusów i z pewnością nie jest to książka, którą z czystym sumieniem można by okrzyknąć debiutem sezonu, nawet na naszym podwórku. Ale to nie jest też najgorszy pierwszy krok, jaki widziałam w życiu. (Więcej szczegółów w recenzji powyżej)

Głównymi bohaterkami "Czarnego miasta" są siostry BeBe - Belinda i Bianka oraz ich matka Wanda - która zagubiła się pośród wspomnień, w przepastnych labiryntach miasta, które spowija wieczny pył, a nieustające wstrząsy bezpowrotnie je niszczą. W Roku Zaćmienia straciła męża i smutek, żałoba - uwięziły ją w samotności, a ukochane córki wyjechały do Białego Miasta.

Przez całą historię kobiety próbują się odnaleźć - w rzeczywistości jak i w wymiarze duchowym. Poznajemy przeszłość śląskiej rodziny za pomocą opowieści brzmiących jak legendy i wspomnień opisanych jak kadry z filmu, lub malowane obrazy - jedna z sióstr jest artystką.

Wszystko w  tej powieści ma niezwykle metaforyczny charakter, każdy kolor, każde opisywane pnącze. Książka obfituje w bardzo bogate opisy, które budują czytelnikowi przed oczami świat widziany oczami Autorki. Choć obrazy, które przedstawia są jak wyjęte z powieści fantastycznych, to opisują realne miejsca i realne wydarzenia. Wbrew pozorom nie trzeba być mieszkańcem Śląska, by zobaczyć to, co kryje się pod rozpadającym się miastem.

To emocjonalna opowieść o poszukiwaniu tożsamości, o odkrywaniu kart z przeszłości, które jawią się jak wymieszane przypadkowe zdjęcia obcych sobie ludzi. Bohaterki próbują odnaleźć się w nowej sytuacji. Zmierzają po trudnej drodze do zaakceptowania starty. Czasem trzeba zawrócić by znowu zacząć żyć. Marta Knopik pisze o miłości, która mimo bariery niezrozumienia nigdy nie straciła swojej mocy....

„Czarne Miasto” to debiut literacki Marty Knopik. Na pierwszy rzut oka książka wyróżnia się piękną, minimalistyczną okładką i wydaniem w twardej oprawie. Środek jednak jest równie wart uwagi. To opowieść z pogranicza literatury pięknej, baśni i fantastyki. Tu świat realny przeplata się z tym magicznym, tym symbolicznym, pełnym warstw i ukrytych znaczeń. Mam wrażenie, że po pierwszej lekturze nie odkryłam nawet połowy tego, co ta książka sobą niesie. Pozornie jest to zbiór opowieści z różnych okresów funkcjonowania Czarnego Miasta. Są tu opowieści ‘dawno, dawno temu’, są tak jakby bajki i te bardziej współczesne, pasujące do aktualnych czasów historie. Im więcej o książce myślę tym więcej znaczeń i tematów, które porusza, do mnie przychodzi. Dużo znajdziemy tu o naszym aktualnym życiu, o pogoni za karierą, za ładnym życiem. Te jednak niezmiennie wiąże się z problemami, różnicami w społeczeństwie, podziale klasowym i chorobami cywilizacyjnymi jak np. depresja. Wiele jest o życiu dawnym, o tym, co wtedy było ważne. To kontrast pomiędzy Czarnym Miastem a Miastem Białym. W historiach znajdziemy też sporo ciekawych myśli o emocjach trudnych, takich jak samotność, tęsknota, żałoba. Mam też wrażenie, że ten tytuł to dopiero początek historii, a i zapowiedź na okładce, mówiąca że jest to pierwszy tom opowieści o Czarnym Mieście, mnie w tym odczuciu utwierdza. Na pewno jest to lektura dla tych, którzy lubią powieści nieoczywiste, niosące wiele znaczeń, warte uwagi i zastanowienia....

Mieszkałam kiedyś w Białym Mieście, do babci jeździłam do Kamiennego Miasta.
Od kilkudziesięciu lat żyję w Czarnym Mieście, gdzie gospodynie pucują co tydzień okna, gdzie widać, czym się oddycha, na obiad w niedzielę zawsze jest rosół, podczas tąpnięć otwierają się szafy, szkło sypie się z półek na ziemię, w pękających murach powstają szczeliny i trzeba je ankrować, żony z niepokojem wyczekują na mężów wracających z gruby po szychcie, a każdy ma w Rajchu jakąś rodzinę. Czasem zdarza się niestety Rok Zaćmienia...
Co się działo w Podziemnym Mieście - nie miałam pojęcia. W ogóle nie wiedziałam, że istnieje. Teraz wiem.

Przepiękna współczesna bajka dla dorosłych szczególnie bliska będzie mieszkańcom Śląska, którzy będą w stanie wyłapać wszystkie niuanse. Przepełniona realizmem, ale nie z tego świata, pełna tęsknoty, uroku, smutku i legend.
Zaskakująca.
Inna.
Baśniowa.
Nowoczesna.
Dla mnie CUDOWNA.

Tematyka Śląska jest bliska mojemu sercu, ponieważ mój kochany Tata jest emerytowanym górnikiem. Po książce spodziewałam się realistycznego przedstawienia codzienności mieszkańców miasta, książka jest jednak poprowadzona jak bajka od pierwszych stron. Mamy tutaj historię rodzinną przeplataną wątkami z miejscowych legend. Historia ta ma w sobie dużo smutku, porusza problem radzenia sobie ze stratą i mówi o tym, jak nieprzepracowane traumy, problemy z przeszłości ciągną się za człowiekiem, nie pozwalając mu ruszyć dalej.

Postacie, szczególnie te drugoplanowe są do bólu stereotypowe. Mam tutaj na myśli szczególnie koleżanki Wandy - jedna ubiera się na biało i mówi wciąż o dobrych proszkach do prania białego, druga jest fanatyczką gotowania i rozmawia tylko o nowych przepisach, które znalazła. Dialogi tak nienaturalne również pozostawiają wiele do życzenia. Książkę czytało mi się jednak sprawnie, od niektórych fraz tylko bolały oczy.