Opinia na temat książki Trylobity

Trylobity, skamieniałości, wymarła gromada morskich stawonogów poruszająca się głównie po morskim dnie stają się mottem przewodnim opowiadań B.D’J Pancake’a. Ma to sens, gdyż bohaterowie tego zbioru wywodzą się ze społecznych nizin, w przypadku których ciężka praca, wysiłek wcale nie gwarantują sukcesu. Mozolna proza niełatwego życia w pokrytej węglowym pyłem Zachodniej Wirginii.

“Trylobity. Opowiadania zebrane” to dwanaście różnych obrazków, które łączy poczucie beznadziei i nieuchronnej porażki. Portrety postaci niezwykle autentycznych, próbujących sklejać każdego dnia na nowo swój rozlatujący się świat.

Pancake opisuje miejsce, w którym nie ma czym się zachwycić, a poszczególne fragmenty małych biografii ukazują smutny los - zarówno mieszkańców jak i przyjezdnych. Jakby ten kawałek na mapie ziemi predestynował do niepowodzeń i klęsk. Niczym wspomniane wcześniej trylobity bohaterowie zastygają w tym opuszczonym przez bogów padole.

Autor portretuje społeczeństwo będące zaprzeczeniem marzeń o amerykańskim śnie. Ów ponurą krainę zamieszkują górnicy i farmerzy z trudem wiążący koniec z końcem, kelnerki i mechanicy, myśliwi- wszyscy przesiąknięci wręcz jakimś nieszczęściem, stojący na skraju ubóstwa. Jakby połączyła ich gigantyczna klątwa niepowodzenia.

Pancake pisze brutalnie szczere, zupełnie bez moralizatorstwa, pochylając się nad każdą z tych postaci niemal ze współczuciem. “Przy tych bohaterach, ludziach pełnych gniewu i szukających wybawienia, autor trwa bez względu na to, jak nisko upadają” czytamy na obwolucie. To bardzo trafny opis.

“Trylobity” opowiadają o tych, którzy nie potrafią okazywać emocji innych niż żal, złość i zniecierpliwienie. Napędza ich wzajemny strach przed tym, co przyniesie kolejny, smętny dzień. Czy można poskładać życie rozsypane w kawałki frustracji, ubóstwa i gniewu bezsilności? Nie wiem, pewnym jest natomiast, że D’J Pancake potrafi oddać tym przegranym życiorysom głos i znaczenie. Czytajcie!