Wszyscy jesteśmy mordercami

Autor w całej książce zastosował bardzo psychologiczne podejście. Sami wiecie, że o niektórych ludziach mówi się, że muchy by nie skrzywdzili, więc nikt nigdy nie mógłby tym bardziej nazwać go mordercą. Ale czy na pewno? Wyobraźcie sobie nagle coś waszego, czego nikomu nie pożyczycie, ani nikogo nie oddacie. I nagle bach, ktoś wam to odbiera. Zabiera waszą najcenniejszą rzecz na świecie lub ukochaną. Robi jej krzywdę cielesną na waszych oczach. Wiecie, że po czymś takim już nigdy się nie podniesie. I co wtedy? Nadal nikogo nie skrzywdzicie? I nawet gdybym dodała do tych wydarzeń traumę, srogie konsekwencje i wieczne cierpienie wasze i tej osoby, a sprawca wciąż chodziłby wolno. Czy nadal nic byście mu nie zrobili? Wiecie, wydaje mi się, że książka miała tutaj być takim eksperymentem, którego zadaniem było przekonać czytelnika, że istnieją sytuacje, które powodują, że jesteśmy w stanie kogoś zabić. Z początku poznajemy hipotezę głównej postaci, a dalszą opowieść tylko ukierunkowuje jej potwierdzenie. Przyznam, że sprytnie to wykombinował. Udowodnił, że w ekstremalnych warunkach każdy z nas jest zdolny do wszystkiego. Następnie po dokonaniu zbrodni, wracamy do początku, by zobaczyć jak do tego doszło. Porusza sprawy rodzinne pewnej pary oraz pani komisarz. Postacie zmagają się z ogromnymi problemami, które niekiedy utrudniają im codzienne funkcjonowanie. Poruszony zostaje temat problemów rodzinnych oraz miłości do dziecka, które nie czuje się kochane. Jest też wątek uprzed...

Thriller “Wszyscy jesteśmy mordercami” to Max Czornyj w innym niż dotychczas wydaniu: ma tu makabry, epatowania przemocą fizyczną, czy też pokręconych, kontrowersyjnych sylwetek seryjnych morderców. Są… pytanie egzystencjalne. Brzmi dziwnie? Ale nie jest, jest krótko i dosadnie. Historia opisana w narracji pierwszoosobowej przez profesora etyki, który właśnie zderza teoretyczne dylematy z rzeczywistością i policjantki o mocnych, solidnym zasadach. Historia, w której to jedno zdarzenie powoduje efekt kuli śnieżnej, w której los coraz mocniej i mocniej doświadcza bohatera. A jednak wydarzenia nie wydają się przesadzone, są dosyć prawdopodobne, na pewno na tyle, by przynieść to, co faktycznie w tej historii ważne - pytania o podstawowe wartości człowieka, o sens życia, życia mimo wszystko i istotę śmierci. Pytania o granice, o to, czy wartości, które wydają nam się stałe, faktycznie takie są, czy jednak każdy z nas jest zdolny do wszystkiego, a nasze zachowanie i doświadczenie kreują tylko okoliczności. Czy wytrzymałość psychiczna, moralność, którą wyznajemy ma granice? Pytań jest dużo, a każde ważne. Niektóre nie mają odpowiedzi, ale może nie to jest istotne? Może same pytania są tutaj celem, może to dzięki nim sami będziemy żyć bardziej świadomie? Ciekawa lektura, zaskoczyła mnie pozytywnie, samego autora chyba też - dlaczego? O tym przeczytacie w jej posłowiu ;)