Niewidzialny recenzja

Skandynawskie klimaty strasznie mnie pociągają, zwłaszcza, jeżeli chodzi o kryminały. Uwielbiam wręcz zaczytywać się w tych wszystkich skandynawskich nazwach, kocham charaktery i obyczaje obowiązujące ludzi tam mieszkających. Przekonałam się też już niejednokrotnie, że jeśli autorem kryminału jest osoba pochodząca z tych mroźnych krajów, to lektura jest nader udana.

Z wielką ochotą i z równie wielkimi oczekiwaniami zabrałam się więc za lekturę „Niewidzialnego” Mari Jungsted, pierwszej z siedmiu części bestsellerowej serii o komisarzu Knutsonie.

Akcja rozgrywa się na Gotlandii, małej szwedzkiej wyspie. Dochodzi tam do serii brutalnych morderstw, które łączy sposób wykonania, ale policja nie potrafi znaleźć motywu zabójstw. Powoli, żmudnie brną przez kolejne okruchy przeszłości ofiar, aby poskładać wszystko w jedną całość i ująć sprawcę, nim dopuści się kolejnej zbrodni.

Wciągnęłam się w historię przedstawioną przez panią Jungsted. I to na tyle się wciągnęłam, że już w połowie książki, czyli przy pierwszej scenie z udziałem zabójcy, odgadłam, że to właśnie ten mężczyzna jest winny. Nie jestem mocna w te klocki, choć uwielbiam kryminały, więc myślę, że dla przeciętnego czytelnika sprawa jest dość łatwa w rozwiązaniu, żeby nie powiedzieć banalna i szczerze mówiąc dziwiłam się, że policja w ogóle nie bierze tej osoby pod uwagę w swoich podejrzeniach.

Strasznie podobało mi się umieszczenie fragmentów ukazujących motyw postępowania zabójcy. Były to krótkie kawałki tekstu, które złożone w całość świetnie wszystko wyjaśniały i argumentowały. Były na tyle realistyczne, że czasami żal mi się robiło tego człowieka i współczułam mu z całego serca strasznego dzieciństwa.

Powieść czytałam z wielką przyjemnością, chęcią i lekkością, które to zawdzięczałam pióru pani Marie. Jest naprawdę dobre. Dokładne opisy, dogłębne przedstawianie szczegółów zbrodni (na tyle dogłębne, że powtarzane czasem po kilka razy, co też swoją drogą potrafiło mnie nieźle zirytować),na dodatek wątek romansowy- trochę szkoda, że niedokończony, bo byłam ciekawa dalszych losów Emmy, Johana i Ollego- sympatyczny pan komisarz, dla którego praca jest wszystkim, czyli wszystko to, co dobrej lekturze potrzebne.

Mimo, że jak już wspomniałam łatwo można odkryć, kto stoi za zbrodniami, autorka nie pozwala nam się nudzić. Podrzuca nam jeszcze inne tropy, żeby nas trochę zmylić, zmniejszyć naszą pewność co do osoby zabójcy, a na końcu, gdy już sama nas upewnia, że dobrze myśleliśmy, funduje nam rozrywkę w postaci porwania ostatniej ofiary, pościgu policji i zapierających dech w piersiach scen.

Niestety książka zawiera mnóstwo literówek, czy zjedzonych wyrazów takich jak zaimki: się, to, w, itp. Mocno przeszkadza to w płynnym czytaniu. Czasami trzeba wracać do początku zdania i zastanowić się jakiego wyrazu brakuje.

Słyszałam opinie, że pierwsza powieść z tej serii jest zarówno tą najsłabszą. Skoro tak, to ja już teraz niecierpliwię się i chcę przeczytać kolejne.

8/10 bardzo dobra