Endgame. Wezwanie recenzja

Na okładce książki jest napisane, iż takiej świat nie widział... Faktycznie, uważam, że jest wyjątkowa. Zaczynając od fabuły, która lekko przypomina „Igrzyska śmierci” choć jest jednak inna. Co prawda zarys jest wręcz identyczny, ale zagłębiając się w szczegóły, dostrzegamy spore różnice. W wielu momentach akcja ogromnie pędziła, a bohaterowie stale zaskakiwali swoimi poczynaniami. Mimo tego, co do owej akcji mam mieszane uczucia. Jednocześnie mi się podoba i nie. Początek okazał się bardzo ciekawy, mogłam poznać historię każdego z graczy z jego perspektywy. Później jednak zaczęły się schody. Kiedy rozpoczęło się Wyzwanie, nadal akcja przeplatała się pomiędzy bohaterami i jej fragmenty poznajemy poprzez różnych bohaterów. Ze względu na to, ciężko było nie pomylić sobie postaci i ich historii. Pomogło mi w tym świetnie wykreowanie bohaterów, ich charakterystycznych cech i zachowań. Jednak nie w pełni. Czuję pewien niedosyt, gdyż chyba zbyt wiele wymagałam od tej książki. Jednak samo zakończenie ogromnie mnie zaciekawiło i zachęciło do kolejnej części tej serii. Muszę jeszcze pochwalić wydawnictwo, gdyż samo wydanie tej książki jest bardzo dokładne. Zazwyczaj w książkach o takiej ilości stron i takich gabarytach, podczas czytania z boku tworzy się nieładne zgięcie, które potem brzydko prezentuje się w biblioteczce. W tym przypadku, po przeczytaniu egzemplarz pozostał w praktycznie nienaruszonym stanie. Poza tym sama okładka jest przepiękna, Zdjęcie, co prawda tak tego nie oddaje, jednak nie dość że błyszczy się na złoto to, te czarne litery są wytłaczane. Kocham!