Dzień, w którym umarłam

ŚMIERĆ TO DOPIERO POCZĄTEK Czy rzeczywiście nasze wyobrażenia na temat piekła i nieba są właściwe? Czy anioły są dobre, a demony przesiąknięte złem na wskroś? Belen Martinez Sanchez w książce pt. „Dzień, w którym umarłam” zupełnie zniekształca ten obraz i daje nową wizję życia po śmierci. Od samego początku tajemnica goni tajemnicę. Wiele sytuacji jest zagmatwanych i poplątanych. Na pierwszych kartach powieści poznajemy nastolatkę – Dilettę – jej przyjaciół i najbliższe otoczenie. Młodziutka dziewczyna prowadzi dość spokojne, niczym niewyróżniające się życie. Mieszka z mamą, a ojca ledwie pamięta, bowiem opuścił je wiele lat temu. Okazuje się jednak, że życie Diletty nie do końca jest zwykłą egzystencją, której koniec tak naprawdę jest dopiero początkiem. Owe tajemnice piętrzące się od pierwszych kart powieści, zostają w równomierny sposób odkrywane, co popycha czytelnika do dalszego śledzenia losów bohaterów i nie powoduje tego irytującego uczucia, że nic tak naprawdę nie jest wiadome. Wszystko dawkowane jest odpowiednio i z wyczuciem. Równolegle autorka wprowadza wątek osadzony wokół życia Aloisa Petersena – tajemniczego, aroganckiego chłopaka, który nie do końca jest tym na kogo wygląda. Wszystko zaczyna się komplikować w momencie, kiedy drogi Aloisa i Diletty krzyżują się. Od tego momentu świat dziewczyny staje na głowie i bynajmniej nie chodzi tutaj o największą oczywistość, jaką byłaby miłość dwojga ludzi. Wprost przeciwnie, na początku jedynym uczuciem jakie się między...

Książka dobra ale nie najlepsza. Idealna dla nastolatek i młodzieży. Dla bardziej wymagającego czytelnika to zbyt mało. Fabuła częściowo przewidywalna, częściowo zaskakująca. Narracja pierwszoosobowa, na zmianę z perspektywy dwóch osób. Praktycznie jednowątkowa. Czytało się nienajgorzej, lecz pewne fragmenty sprawiały wrażenie jakby pisała je nastolatka, co bardzo raziło i wybijało z czytania. Polecam młodzieży, jako coś lekkiego.