Konkurs: Magnolia

Moim takim miejscem są zdobyte przeze mnie szczyty górskie.
Kiedy nagromadzą się problemy, rzeczy z którymi nie moge sobie poradzić, potrzdbuję pomyśleć, a zarazem oczyścić umysł, zmęczyć ciało by poczuć się lekka i wolna jest właśnie wyprawa w góry i zdobycie kolejnego szczytu.
Gdy dojdę na szczyt ( niekiedy po próbach poddania się i rezygnacji) jestem z siebie dumna, że dałam radę, że zdobyłam szczyt.
Wtedy mam uczucie, że jeśli bardzo będę chciała osiągnę wszystko co sobie zamierze, że życie nabiera prawdziwego sensu, wystarczy się tylko nie poddawac...
Życie również nie jest łatwe jest to ciężka droga z dużą ilością wzlotów i upadków. Lecz im bardziej stawiamy im czoła i cięższe mamy podejścia tak jak w przypadku gór tym nasze życie z każdym krokiem nabiera większego sensu. Mamy cel wspiąć się na szczyt, przeżyć nasze życie najlepiej jak potrafimy nie marnując czasu.
Według mnie to właśnie góry uczą nas dyscypliny, wytrwałości, nieprzewidywalności i radzenia sobie w ciężkich sytuacjach. Pomagają się oczyścić naszej duszy i poczuć wolnym choć przez krótką chwile będąc na szczycie -> to właśnie góry nadają największego sensu mojemu życiu... ;)

Mmmm... Życie nabiera sensu w ramionach ukochanego. W jego ciepłym, silnym uścisku. Z uchem przyłożonym do serca by słyszeć jak bije tylko dla mnie. Czuję się wtedy błogo i bezpiecznie. Życie nabiera wtedy sensu bo wspólnie tworzymy naszą przyszłość, a obok jest ktoś kto złapie w razie upadku i zetrze łzy z policzka w razie nieszczęścia. Życie nabiera sensu tam gdzie jest miłość.

Dorota Terakowska napisała kiedyś w "Ono" - "nieważne jest miejsce, ale człowiek"... i ja się z tym zgadzam - moje życie nabiera sensu, w każdym miejscu, w którym mam ze sobą moich bliskich - mojego męża, który na co dzień potrafi mnie złościć, ale bez którego nie wyobrażam sobie życia, mojego synka, który nabiera teraz sil rosnąc we mnie i choć jeszcze się nie urodził sprawia, że już teraz się o niego martwię, moich cudownych rodziców, którym zawdzięczam to kim jestem i jaka jestem i moje kochane rodzeństwo i przyjaciół. A jeśli wszyscy razem spotkamy się w domku moich rodziców na zielonym wzgórzu na przedsionku Bieszczad w małym miasteczku na Podkarpaciu - czegóż więcej chcieć? Chyba tylko świadomości, że nawet jeśli kogoś kiedyś zabraknie to to będzie to miejsce, w którym obecność tych wszystkich ludzi na zawsze zostanie we wspomnieniach...

Moja odpowiedź na to pytanie będzie bardzo prosta, można by wręcz powiedzieć - banalna. Dlatego prosta, iż za pewne taka sama odpowiedź przyjdzie na myśl większości osób, gdyż jest to chyba najbardziej naturalne odczucie. Jestem o tym przekonana, gdyż moim magicznym miejscem, w którym życie nabiera prawdziwej wartości i sensu, jest mój rodzinny dom.

Ilekroć wracam do domu mojego dzieciństwa i spotykam się z moimi ukochanymi rodzicami oraz rodzeństwem, czuję się wtedy szczęśliwym człowiekiem. I absolutnie nie jest ważne, czy jest to wizyta na Bożonarodzeniowe Święta, imieniny taty czy też tak po prostu, sobotnia wizyta bez żadnej wielkiej okazji - zawsze jest to dla mnie wyjątkowy czas. Czas, który pozwala odpocząć, odsapnąć od codziennych kłopotów i problemów, cieszyć się wspólnie spędzanymi chwilami, rozmawiać o rzeczach ważnych i tych absolutnie nie istnych, po prostu być ze sobą.

Dom rodzinny to takie magiczne miejsce, w którym możemy ponownie poczuć się jak małe dzieci, beztrosko cieszące się radosnym i bezpiecznym życiem, pod czujną ręką rodziców. I właśnie takie chwile uzmysławiają Mi, jak wspaniałym i pięknym darem jest ludzkie życie. Darem tak bardzo cennym, iż do końca życia nie zdołamy spłacić go Swoim rodzicom. I być może ktoś powie, że to wyświechtane stwierdzenie, ale z każdym kolejnym rokiem życia coraz bardziej zdaję sobie sprawę, iż prawdziwym sensem i bogactwem życia człowieka, jest jego rodzina, najbliżsi i dom, do którego zawsze można powrócić i którego drzwi zawsze będą dla Nas otwarte..

Również uważam podobnie.
Kiedy w pracy mam "urwanie głowy", które często prowadzi do poddenerwowania i spięć między ludźmi; Kiedy złapię gumę i nie umiem poradzić sobie sama; Kiedy wszystko jest na 'nie'... Wtedy zawsze wracam tam. Do mojego ukochanego domu. Czterech ścian, które zawsze mnie "przytulą". Gdzie pachnie świeżym chlebem domowego wyrobu, ziołową, energetyzującą herbatą. Gdzie uśmiech moich bliskich dodaje mi odwagi, a ich ramiona przytulą i pocieszą. W domu potrafię nabrać dystansu do wszelkich problemów. Docenić to, co mam. Zauważyć prozaiczne rzeczy - małe cuda codzienności. Tam wszystko jest inne. Piękne, sensowne... moje! Czytanie książek - czyli to, co bez czego nie wyobrażam sobie życia - powoduje, ze losy ich bohaterów absorbują mnie tak bardzo, iż choć na moment mogę zapomnieć o swoich troskach. Mój mały azyl... Niezwykły świat, w którym życie nabiera sensu...

Dla mnie miejscem, dzięki któremu moje życie nabiera sensu jest... biblioteka. Kiedy tam jestem i z każdej strony otaczają mnie książki, czuję błogi spokój, który wypełnia moje serce. Gdy jestem zmartwiona czy zezłoszczona, wystarczy, że sięgnę po książkę i całkowicie się w niej zatracę, a a moje życie zaraz staje się piękniejsze. Nie uciekam tam od rzeczywistości; wręcz przeciwnie. Szukam w bibliotece pocieszenia i rozwiązania własnych problemów.
W tym magicznym miejscu moje życie nabiera sensu i kolorów. Po raz kolejny istotną rolę odgrywają w tym książki. Utożsamiam się z bohaterami powieści, co pozwala mi odkryć samą siebie.
Kocham przechadzać się między regałami zapełnionymi tomiszczami, które w przyszłości chciałabym przeczytać. Biblioteka sprawia, że na mojej twarzy pojawia się szczery i szeroki uśmiech, a serce zaczyna bić szybciej. W tym miejscu naprawdę można się zakochać :)

W moim odczuciu takim miejscem jest coroczny festiwal Przystanek Woodstock. Tak, właśnie to miejsce napawa mnie szczęściem i sprawia, że chce się żyć. Kilkudniowa impreza kipiąca entuzjazmem i przyjaźnią. Jest to miejsce, które mogłoby być wzorem do naśladowania w codziennym życiu społecznym. Wszyscy ludzie są wobec siebie nastawieni pokojowo, nikomu nie przeszkadza to jakim jesteś. Możesz być innego koloru skóry, innej narodowości, homoseksualistą czy osobą innego wyznania. Na Woodstocku się to nie liczy. Ważne jest to jaki człowiek jest naprawdę. Moim zdaniem to miejsce, gdzie człowiek może poczuć się naprawdę wolnym i mimo że jest tam jedną z kilkuset tysięcy świetnie bawiących się ludzi, nie czuje się przytłoczony. Ma się wspaniałe wrażenie, że jest się częścią tego wszystkiego. I moim zdaniem życie nabiera sensu, gdy człowiek czuje się akceptowany, potrzebny, ale przede wszystkim gdy może odpocząć i poczuć się naprawdę wolną osobą, nieskrępowaną codziennymi obowiązkami, które nakazują nam zakładać maski i udawać kogoś, kim naprawdę nie jesteśmy.

Jak biorę udział w mszy o uzdrowienie , na której wielbimy wspólnie Boga całym sercem i czuję, że nie jestem samotna wyspą, moja wiara odradza się i czuję, że moje życie znów nabiera sensu, głębokiego sensu ponadczasowego.
To niesamowite uczucie.

Siedzę na złocistej plaży, w oddali słyszę nieskazitelny szum wody. W dłoniach trzymam książkę, obok mnie siedzi ukochany i rozpala grilla. Słońce świeci jak szalone, a wiatr otula nas swym oddechem jak ciepłym płaszczem. Uśmiechamy się do siebie ukradkiem, czas zatrzymał się dla nas w miejscu. Jesteśmy nad wodą. Tylko ja, on i odwieczna przyroda. I choć naokoło piszczą dzieci i szczekają psy, to wcale nam to nie przeszkadza. Jesteśmy szczęśliwi.

W odpowiedzi na to pytanie mogłabym opisać kilka pięknych miejsc, w których czuję się szczęśliwa i wolna. Na pewno zaczęłabym od szerokiej piaszczystej plaży na Półwyspie Helskim, gdzieś między Juratą a Helem, gdzie dociera bardzo mało plażowiczów i gdzie można do woli cieszyć się ciszą zakłócaną jedynie szumem fal i krzykiem mew. Potem przywołałabym mało uczęszczane szlaki górskie i tę radość, która rozpiera serce po zdobyciu szczególnie wymagającego szczytu, z którego widok rekompensuje cały trud włożony w wspinaczkę. Być może skończyłabym na mało przeze mnie poznanym, choć niesamowicie mnie pociągającym pełnym morzu, które jak dotąd pozostaje raczej w sferze marzeń. Mogłabym też spróbować z innej strony i opisać swój rodzinny dom, jego zakamarki, zalety, ale i jakże bliskie mi słabości. Należące do dziadków ogrody i ogródki. Drzewa, które znam od dzieciństwa. Miejsca, w których przypominam sobie o tym, kim jestem i gdzie zawsze czuję się bezpieczna. Usiłując odpowiedzieć mniej romantycznie, a bardziej rozsądnie opisałabym swoją pracę i to, jak ratowanie ludzkiego życia pozwala mi wierzyć w to, że jestem potrzebna. Niemniej prawda jest taka, że wszystko to nie miałoby racji bytu, gdyby nie Ci, których kocham. Gdyby nie miłość, żadne z miejsc na Ziemi nie byłoby w stanie zapewnić mi poczucia sensu. Tylko świadomość, że mogę dzielić swoje życie z innymi - tymi którzy również kochają mnie, sprawia, że dopóki są blisko każde miejsce jest tym, w którym moje istnienie naprawdę ma sens.

Jest takie miejsce na ziemi, w którym moje życie nabrało prawdziwego sensu. Zwane przez okolicznych mieszkańców "Źródełkiem", położone jest w lesie, daleko od wielkiego miasta. Panuje tam cisza i spokój jakby czas stanął w miejscu. Mnóstwo drzew, krzewów i kwiatów otacza mały strumyczek spływający ze skały do niewielkiego oczka wodnego (stąd nazwa). Jest tam miejsce, gdzie można rozpalić ognisko, usiąść w gronie najbliższych i odpocząć. Są też ścieżki piesze i rowerowe. To właśnie tam ciesząc się ciszą i obecnością przyrody spędziłam niezapomnianą randkę z ukochanym i to właśnie tam mój luby zapytał, czy zostanę jego żoną. Dlatego też mam ogromny sentyment do tego miejsca, często jeździmy tam rowerem, żeby powspominać i nacieszyć się ciszą i spokojem.

Miejsce, w którym życie nabiera sensu. Dla każdego mogłoby ono być inne, niepowtarzalne, oryginalne. Jedni szukają w nim weny, inni spokoju i ciszy, a jeszcze inni szalonej zabawy. Ja czuję, że moje życie ma sens, zawsze wtedy, kiedy otacza mnie natura. Uwielbiam obserwować przemykające po błękitnym nieboskłonie puchate chmury, skubać zielone źdźbła trawy, by potem z zamkni ętymi oczami wsłuchiwać się w odgłosy szumiącego wiatru. Miejsce to jednak sprawia, że moje życie ma sens, tylko wtedy, gdy panują w nim odpowiednie warunki. Uwielbiam leżeć na ziemi, gdy wieje chłodny wiatr, a słońce nie świeci zbyt mocno - nienawidzę upałów. Dlaczego to miejsce nadaje memu życiu sens? Właśnie zwykle w tych okolicznościach zaczynam odruchowo rozmyślać nad nim, ciepłe promienie słońca odczuwane na skórze polepszają mi humor. To wtedy nie mogę wyjść z podziwu nad pięknem świata, w którym warto żyć, obserwować jego rozwój, wygląd... Bo wiem, że jest on doskonałym mieszkaniem, które przygotował przed naszym nadejściem sam Stwórca, co właśnie jest sensem życia. Żyjemy dla Niego i dzięki Niemu. Świat jest kwintesencją piękna, które dostaliśmy w prezencie.

Gdzie moje życie nabiera sensu? Jak pewnie wiele osób odpowiem że w moim domu, ale nawet nie tym rodzinnym, a tym który sama w tej chwili tworzę z moim mężem! Kiedy tak patrzę jak coś posuwa się do przodu i nasze marzenia powoli acz skutecznie się ziszczają, kiedy przytula mnie do siebie i marzymy o tym co będzie dalej... wtedy czuję, że moje życie ma jakiś sens, że mam przed sobą cel do którego warto i do którego będziemy dążyć. Może to więc prozaiczne ale właściwie to chyba powinnam powiedzieć przy kim moje życie nabiera sensu... :)

Oczywiście mam takie miejsce, w którym czuję się bezpiecznie; które oddziela mnie, dosłownie i w przenośni, od otaczającego świata, rzeczywistości; które sprawia, że dotykam absolutu, że odnajduję sens. To miejsce nie ma ram. Nie ma granic. Nie jest zamknięte w czterech ścianach. Mogę się w nim znaleźć w każdej chwili, mimo, że żyję w świecie pozbawionym elementów fantastyki, w świecie, w którym nie fruwają nam nad głowami czarownice, a mit o rycerzu na białym koniu, można zobaczyć już tylko w reklamie. Takie magiczne miejsce istnieje. Każdy z Was może również się w nim znaleźć. Nie wierzycie? Zaraz Was przekonam.

Wygląda dziwnie: dwa połączone kable, zakończone jakimiś zgrubieniami, które wkłada się do uszu – i ot cały świat. Nieograniczone możliwości zamknięte w przewodach. Należy je podłączyć do jakiegokolwiek sprzętu elektronicznego, zamknąć oczy i wcisnąć guzik z napisem „PLAY”.

Rozbrzmiewa głos Jasona Wade. Gdy słucham tego przenikającego wokalu świat naprawdę wydaje się inny. Za oknem kwitną kwiaty, słońce świeci. Zakładam zakurzone przeciwsłoneczne okulary. Mimo wysokiej temperatury, mam dreszcze. Świat jest kolorowy. Jest jak w bajce. Jestem szczęśliwa. Jedyną wadą tego świata jest moment, gdy niespodziewanie rozładuje się bateria w odtwarzającym utwory urządzeniu i zostaję przemocą wciągnięta z powrotem w zwyczajny świat. Uuuu, czasem to boli, ale mimo tych upadków, warto próbować przenieść się w świat muzyki.

P.S. Muzyka wyzwala, bo kto z nas nie był w myślach, choć przez chwilę, gwiazdą rocka? ;)

Muzyka to moja pasja, to sens, który odnajduję nie tylko w jej tworzeniu, ale również po prostu w jej słuchaniu. Inspiruje mnie i jest najwierniejszym towarzyszem w czasie moich rozmyślań.

Miejsc, w których czuję się potrzebna i wyjątkowa jest wiele. Chciałabym jednak skupić się na miejscu, które motywuje mnie do działania, "ładuje baterię". Scena...
Nie ważne czy są nią skrzypiące deski, zwykły podest, czy kawałek podłogi. Ważne jest to, że zasłużyłam na to, żeby się na niej znaleźć. Ludzie chcą na mnie patrzeć, słuchać mojej muzyki, to ogromne wyróżnienie. Zawsze przed występem odczuwam tremę, ale to nic w porównaniu z emocjami jakich mogę doznać zamykając oczy i zatracając się w dźwiękach saksofonu. To niesamowite, że swoje uczucia mogę wyrazić za pomocą dłoni, które same wędrują po instrumencie tworząc coś niesamowitego, przyjemnego dla ucha. Mimo swojej nieśmiałości potrafię zaprezentować kumulujące się we mnie uczucia, dać im upust. Jest jeszcze ta świadomość i poczucie obowiązku, że muszę wykorzystać talent, którym zostałam obdarzona. Robię to nie tylko da ludzi, ale przede wszystkim dla siebie. Po udanym występie, nabieram pewności siebie, zaczynam bardziej ufać swoim możliwościom. To nie duma, to radość z tego, że mam swoje zajęcie w życiu, które daje mi satysfakcje. Nie wielu ma takie szczęście.

Może i nie będę tutaj szczególnie oryginalna, ale uważam, że najlepiej czuję się, kiedy spędzam czas ze swoim chłopakiem.
Uwielbiam z nim spacerować i być gdzieś sam na sam. Jest to dla mnie szczególne, zwłaszcza, że ostatnio nie mamy do tego zbyt wielu okazji. Kiedy jesteśmy razem w kinie, pizzerii czy jedziemy samochodem jestem po prostu szczęśliwa.

Dziękujemy wszystkim za udział w konkursie i nadesłane odpowiedzi.

Postanowiliśmy, że nagrody powędrują do następujących osób:
Rozalinda
Martynka86
patrykpala

Gratulujemy zwycięzcom!

Gratuluję i strasznie zazdroszczę. :)