Dzieła muzyczne w muzeum wyobraźni

Książka Lydii Goehr to w ostatnich dziesięcioleciach jedna z najczęściej cytowanych prac z zakresu filozofii muzyki. Autorka wykazuje w niej ograniczenia metody analitycznej, które przekracza, wprowadzając perspektywę historyczną. Centralnym zagadnieniem publikacji jest pojęcie „dzieła” muzycznego, które okazuje się historycznie uwarunkowanym fenomenem skrystalizowanym około 1800 roku. Wtedy też narodziły się funkcjonujące do dziś normy i zwyczaje charakteryzujące praktyki społeczne związane z muzyką klasyczną. Zagadnienie to ukazane zostaje w szerokim kontekście dziejowym, sięgającym wstecz do czasów starożytnych oraz wprzód – do nurtów eksperymentalnych XX wieku. Epoka, w której pojęcie „dzieła” zyskało funkcję normatywną, jawi się w tym świetle jako względnie krótka i przemijająca już faza w procesie przemian kultury. Autorka porusza na tym tle m.in. problem autentyczności wykonawstwa na dawnych instrumentach, dokonując krytyki ideału „wierności dziełu” („Werktreue”).