Opinia na temat książki Fioletowy hibiskus

Tytuł „Fioletowy hibiskus” może nasuwać myśl o egzotycznym romansie. Nic z tego - to powieść o dorastaniu i emancypacji. Piętnastoletnia Nigeryjka, Kambili, pochodzi z dobrze sytuowanej, katolickiej rodziny. Najważniejszą osobą w jej życiu jest ojciec. Na zewnątrz to odważny demokrata, odnoszący sukcesy przedsiębiorca, podpora katolickiej wspólnoty, w domu - brutalny tyran. Dla Kambili jest absolutnym wzorem, domowym Bogiem Ojcem. Dopiero wizyta u ciotki i poznanie jej „inteligenckiego", ubogiego, pełnego życia domu sprowadzi ją na ścieżkę przyśpieszonego dojrzewania.
Powieść napisana jest w zaskakująco powściągliwy sposób, nie epatuje gwałtownymi emocjami ani okrucieństwem. Autorce udaje się również zgrabnie unikać schematów. Ojciec-neofita, świętszy od papieża fanatyk, nie jest postacią jednoznaczną, nie jest także jedyną twarzą katolicyzmu, jaki pokazuje Adichie. W tle mamy Nigerię, której nie musimy znać, żeby ją rozumieć. Polityczny zamęt, wieczne niedobory, ucieczka dysydentów i intelektualistów, to akurat nie jest egzotyka, z którą byśmy nie mieli do czynienia. Zrozumiałość i przystępność tej powieści są dla mnie chyba największym zaskoczeniem. W samej powieści nie ma żadnego dysonansu, wiemy, że bohaterka jest tak skutecznie odcięta od korzeni swojej (?) kultury, tradycji, rodziny, że patrzy na otaczający ją świat niejako z zewnątrz. To raczej moje naiwne czytelnicze zastrzeżenie - że ta „afrykańska powieść" jest tak mało „afrykańska", cokolwiek by to miało znaczyć.