Houdini i Conan Doyle. Mistrzowie tajemnic, iluzji i manipulacji

Pasjonująca historia przyjaźni dwóch niezwykłych osobowości: najpopularniejszego pisarza późno wiktoriańskiej Anglii, sławnego na całym świecie autora opowieści o Sherlocku Holmesie i zawodowego iluzjonisty, „króla ucieczek i uwalniania się z kajdanek”, niekwestionowanego mistrza iluzji i manipulacji swoich czasów. Co łączyło Arthura Conan Doyle’a – idealnie doskonały okaz Anglika, lekarza, żeglarza, miłośnika sportu, satyryka szkocko-irlandzkiego pochodzenia, urodzonego w rodzinie katolickiej, wykładowcę o niezwykłych zdolnościach analitycznych, badacza zjawisk paranormalnych, uczestnika praktyk spirytualistycznych z Harry’m Houdinim - węgierskim imigrantem, urodzonym w rodzinie rabina, o wyglądzie boksera, który formalną edukację zakończył w wieku dwunastu lat, showmanem, specjalistą od profesjonalnych pokazów magicznych, sztuczek iluzjonistycznych, czytania myśli, pokazów mentalizmu i uwalniania się z więzów, kajdan, posiadającym niezwykłe zdolności budowania dramatyzmu, kontrolowania publiczności? Obaj komicznie wręcz różnili się od siebie. Spotkali się po raz pierwszy w 1920 roku, gdy w swoich profesjach osiągnęli już mistrzostwo. Obaj fascynujący, hojni o wielkim sercu, wyjątkowo blisko związani z dominującymi matkami, wszystko zawdzięczali sobie. Dla obu również ich największy życiowy sukces stał się szybko brzemieniem trudnym do udźwignięcia, na długo przed publicznością zmęczeni swoimi najpopularniejszymi tworami całą swoją energię skierowali na inne tory. Doyle fanatycznie wręcz dążył do udowodnienia tezy o prawdziwości zjawisk paranormalnych, możliwości paranormalnej komunikacji ze zmarłymi, Houdini zaś z równym zapałem poddawał krytyce obsesję Doyle'a. Co spowodowało, ze początkowy podziw i uwielbienie zamienił się z czasem we wrogość, sceptycyzm a nawet publicznie okazywaną agresję i demaskowanie poglądów adwersarza? Dlaczego początkowe wylewne pochwały zaprowadziły ich na przeciwne strony spirytualistycznej barykady? To niezwykła opowieść o tym jak materialista i sceptyk, stał się mistykiem, fanatycznym nieustraszonym badaczem spraw paranormalnych, zaś magik, iluzjonista, specjalista od pokazów mentalizmu przeszedł na pozycje pragmatyczne, poświęcając się misyjnej wręcz kampanii przeciw spirytualizmowi.