Jestem DDA

Nie sądzę, aby osobie zmagającej się z DDA ta książka mogła być w czymkolwiek pomocna…

To są wyłącznie osobiste poglądy autorki na problem DDA, w dodatku, w moim odczuciu, przedstawione w sposób lekko ironiczny, co kompletnie nie pasuje do wagi tematu. Syndrom DDA to nie przeziębienie, które można wyleczyć polopiryną, to problem na całe życie i traktowanie go prześmiewczo na pewno nie jest dobrym sposobem na radzenie sobie z nim. Ponadto autorka, zamiast dodawać sobie otuchy, sama się dołuje, pisząc np. coś takiego: „Mam wra­że­nie, że jako DDA mam pła­ski mózg. Coś w nim nie styka”, w wielu punktach przeczy własnym słowom: „Osoba z syn­dro­mem DDA za­czy­na i nie koń­czy”; „(…) nie wierzę, że coś może mi się udać”; „(…) ciężko mi się zmotywować. Pierwsze trudności powodują u mnie nieporadność, bezsilność”, by za chwile napisać tak: „Wiem, że je­stem silna i po­ra­dzę sobie ze wszyst­kim”…

W treści książki wiele rzeczy się powtarza, szczególnie kwestie dotyczące „drugiego byłego” autorki. Odniosłam nawet wrażanie, że niepowodzenie, jakie odniosła w związku z tą relacją, jest dla autorki większym problemem niż bycie DDA…

Ja z większością zaprezentowanych tu tez się nie zgadzam, zupełnie inaczej widzę DDA.

Jedyne, w czym wg mnie autorka ma rację, to te zdania: „DDA po­trze­bu­je sta­łej ak­cep­ta­cji, bli­sko­ści, mi­ło­ści, pew­no­ści, że ma sta­bi­li­za­cję”, „DDA nie ma dzie­ciń­stwa. Cza­sa­mi przej­mu­je jakąś...