Opinia na temat książki Stara Słaboniowa i spiekładuchy

"Niby w zabobony tera już wierzyć nie idzie, ale jak przyjdzie co do czego, to ratunku u starej baby poszukujo."*

Powyższe zdanie najlepiej charakteryzuje starą Słaboniową i jej spiekładuchy, może jeszcze dodam za klasykiem: "No i tak się jakoś powoli żyje na tej wsi."**.
Słaboniowa to dla mnie takie skrzyżowanie pratchettowskiej Babci Weatherwax, z naszym swojskim egzorcystą amatorem Jakubem Wędrowyczem.
Bohaterka, w rozdziałach/opowiadaniach, zmaga się z potworami ze słowiańskiego bestiariusza, nękającymi mieszkańców Capówki, a całość spina klamra fabularna wątku Aneci i jej córki Klaudusi.
Historie czyta się bardzo dobrze. Joanna Łańcucka pisze sprawnie i zajmująco.
Opowieści, choć niezbyt rozbudowane, są interesujące. Z jednej strony mamy spiekładuchy, z drugiej, na naszych oczach wieś się zmienia - komunę zastępuje III RP, potem przychodzi UE a za zmianami ustrojowymi idą zmiany obyczajowe i tylko Słaboniowa trwa (a dlaczego tak trwa to nie będę spoilował).
Podsumowując, chociaż książka wpisuje się w nurt mody na słowiańszczyznę, gusła i te sprawy, a podobne opowiadania można poczytać choćby u Pilipuka, to myślę, że warto zapoznać Słabonią dla samej przyjemności czytania, bo jest to naprawdę kawał dobrej opowieści.

*Cytat pochodzi z opisywanej książki, nie wiem, która strona - zapomniałem zapisać.
** Zapomniałem, który klasyk tak powiedział.