Opinia na temat książki W cieniu Majdanka

Jaka piękna opowieść! Piękna w smutku, emocjach, wzruszeniach...
Przeczytałam powieść opartą na faktach. Autorka wysłuchała i spisała wspomnienia dwóch kobiet, które przeżyły wojnę.
Marianna (matka bohaterek) wraz z mężem i dziećmi mieszka w małej miejscowości Tarnowola w okolicach Puszczy Solskiej. W miarę spokojne życie (bo przecież trwa wojna) przerywa akcja pacyfikacyjna prowadzona przez Niemców. Rodzina zostaje rozdzielona. Gienia i Kazia tuż przed tym wydarzeniem poszły do księdza na urodziny. Dziewczynki w czasie ucieczki gubią się nawzajem. Jedna trafia do partyzantów, a druga?
Staszek już od jakiegoś czasu działał w partyzantce. Czy żyje? Frania i reszta dzieci razem z matką i ojcem trafia do obozu w Majdanku.
Co stało się z Kazią, Gienią i Staszkiem? Czy jeszcze kiedyś będą razem? Czy się odnajdą?
Krótkie rozdziały przedstawiają historię z trzech perspektyw – Eugenii, Franciszki i matki dziewczynek.
Na kartach powieści Sylwia Kubik utrwaliła wspomnienia okropności wojny – śmierć, rozpacz, obezwładniający strach, nadzieję. Ujmująca i niezwykle przejmująca jest forma refleksji Marianny.
„Tyle śmierci.
Cierpienia.
Zdrad.
Dzieci, które nie dorosną.
[...]
Bezimiennych grobów.
[...]
Pustych chałup, w których nigdy nie zabrzmi śmiech.
Wspomnień szarpiących sercem.
Dlaczego? Po co?
Nie wiem...” (s. 310)
Krótkie zdania w pierwszej osobie zawierają duży ładunek emocjonalny. Refleksje Marianny, jej odczucia to fragmenty przypominające układem wersy wiersza. One chyba najbardziej działały na moje emocje. Powieść czyta się bardzo szybko i trudno się od niej oderwać, ale wzruszenie raz po raz sprawia, że trzeba ochłonąć.
Sięgnijcie po tę pięknie napisaną powieść o miłości, o sile rodziny. Sięgnijcie po kolejne świadectwo tego, co niesie wojna.