Randkowa katastrofa recenzja

"Randkowa katastrofa" to już moje kolejne spotkanie z twórczością Pani Eweliny. Tym razem przygotowała dla nas lekki romans, który z pewnością wywoła u Was uśmiech na twarzy.

Wiktoria nie przypuszczała, że zastanie swojego męża z inną kobietą. Tym bardziej w ich sypialni. Wie jedno, nie wybaczy zdrady, dlatego składa papiery rozwodowe. Gdy tylko nadchodzi upragniona wolność kobieta postanawia znaleźć sobie faceta na tinderze. Nie tak łatwo będzie jej znaleźć kogoś sensownego. I tutaj pojawia się zasadnicze pytanie, czy Wiktorii uda się znaleźć miłość przez internet? A jeśli tak, to czy nie pozwoli jej wymknąć się z rąk?

Jeżeli chodzi o tą historię to mam z lekka mieszane uczucia. Początkowo całkowicie nie mogłam się wkręcić w czytanie. Byłam całkowicie znudzona kolejnymi randkami Wiktorii. I gdy na horyzoncie pojawił się Aaron w końcu coś zaczęło się dziać. Jest to typowa męska postać, która kradnie serca czytelniczkom. Podobało mi się to, iż ich relacja toczyła się powoli, nie było pośpiechu, a wszystko zaczęło się od pięknej i szczerej przyjaźni. Więc jak to się często mówi im dalej tym lepiej. A więc nie łamcie się na samym początku i dajcie tej historii szansę!

Po burzy zawsze wychodzi słońce. To chyba główne motto, które mogłoby opisywać losy Wiktorii. Zdradzona i oszukana przez własnego męża ponownie odzyskuje radość i sens życia. A finalnie odnajduję również mężczyznę swojego życia.

Uważam, że książka miała duży potencjał, który nie do końca został wykorzystany. Brakowało mi tutaj z pewnością męskiej perspektywy, która wprowadziłaby ciekawy kontrast. Z początku tak jak mówiłam, historia była z lekka chaotyczna i nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać. Finalnie wyszło w porządku i cieszyłam się, że autorka nie wprowadza dodatkowej dramaturgii. Książka z pewnością należy do tych słodkich romansów, które wywołują uśmiech na naszej twarzy. Jak najbardziej Wam ją polecam!

"Tak łatwo by­ło­by mu ulec, spo­ty­kać się z nim i go po­ko­chać. Ale czy nie rów­nie łatwo by­ło­by to znisz­czyć?"