Brak złudzeń recenzja

Pan Marcin Pietraszek napisał książkę niezwykłą w każdym znaczeniu tego słowa.

Zygmunt Frońd jest psychoterapeutą, Walenty krawczyk Jego byłym pacjentem. Spotykają się po latach na kawie. Zygmunt wysłuchuje byłego pacjenta, mimo iż chciałby sam zostać wysłuchanym

Walenty jest człowiekiem niezwykle samotnym, pewnym swojej nieatrakcyjności, która skazuje go na ostracyzm towarzyski. Nie potrafi nawiązywać kontaktów międzyludzkich. Wszystko zmienia się kiedy poznaje Weronikę, czuje, że w końcu znalazł szczęście i nawet w jego beznadziejnym życiu może się coś zmienić. Jednak szybko zostaje pozbawiony złudzeń. Nie sprawdza się jako mężczyzną, a kobieta kończy znajomość.

Zygmunt Frońd z kolei wdaje się w romans z matką swojej pacjentki. Kończy się to dla niego tragicznie. Traci licencję, powoli stacza się na dno. Zostaje sam, bez pracy, bez przyjaciół, bez pieniędzy.

Obaj mężczyźni są samotni wbrew sobie, związki, które zawierają zamiast radości kończą się cierpieniem. Każdy ma inne życie, ale ostatecznie obaj cierpią z podobnego powodu.

Książka pokazuje jak często ludzie żyją złudzeniami, i jak trudno czasami jest pogodzić się z sytuacją, kiedy tych złudzeń zostajemy pozbawieni.

Nie jest to książka łatwa i przyjemna, ale na pewno na długo zapadnie mi w pamięć i skłoni mnie do refleksji nad samą sobą.