Chłopiec w pasiastej piżamie recenzja

John Boyne "Chłopiec w pasiastej piżamie".

Film pod tym samym tytułem oglądałam już kilkanaście razy. Za każdym razem wzrusza mnie tak samo. Za każdym razem emocje biorą górę. Za każdym razem wylewam morze łez. Dlatego też zdecydowałam się przeczytać książkę.

Historia Bruna - dziewięciolatka, który ma rodzinę i dom w Berlinie. Ma on przyjaciół i prowadzi normalne życie. Nagle wszystko się zmienia. Jego ojciec zostaje Komendantem i razem z nim, siostrą i matką oraz ich służbą, przenoszą się Do Polski. Po-Świecie. Przenoszą się do domu, który według Bruna domem nie jest. Ze swojego pokoju ma widok na ... obóz. Widzi ogrodzenie, nie przyjemne dla oka. Widzi małe budynki i duże budynki z kominami. I widzi ich. Setki, a może tysiące osób. Sylwetki ludzi w pasiastych piżamach. Wbrew zakazom rodziców wyrusza w stronę ogrodzenia. I tam zapoznaje chłopca - swojego rówieśnika - Szmula (Bo tak każdy się tak nazywał...), który był Żydem. Chłopcy nawiązują przyjaźń. Przyjaźń, która niestety źle się dla nich kończy.

Znając film oczekiwałam czegoś więcej. Byłam pewna, że podczas czytania będą targały mną emocje. Żalu, goryczy, smutku. Niestety... Nie wiem, czy po prostu ja tak odebrałam tę pozycję, czy może za bardzo wczułam się w film... Bo jednak tych emocji prawie nie było. Sama historia rani serce, to oczywiste. I nasuwa się stwierdzenie "karma wraca", choć z niczyjego nieszczęścia nie powinno się cieszyć. Narracja i styl przeciętny raczej. Brakowało emocji, taktu. Książka za płytka, dla mnie. Nie to, żebym jakoś bardzo lubiła czytać o tych strasznych rzeczach. Ale wydawało mi się, że ta książka powinna doprowadzić do wybuchu emocji. Głębokich przemyśleń. Takiego kaca książkowego... A tu nic z tego... 

Nie odradzam. Bo nie jest to pozycja całkowicie przeze mnie skreślona. Dobrze i szybko się czytało (choć dalej twierdzę, że powinno być na odwrót...). W mojej opini jednak film wygrywa. Więcej emocji jest podczas oglądania, za każdym razem, aż do dziś.