Co było przed Tobą recenzja

Olivia lata temu uciekła z Ocean Vista do bardziej stabilnego życia. Dzisiaj wraca tam ze swoimi dziećmi, nastoletnią Carrie, oraz dziewięcioletnim Danielem, u którego zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową. Podczas wizyty Daniel gubi się w tłumie, Olivia szukając syna mierzy się jednocześnie ze swoją przeszłością, opowiadając nam o swoim dzieciństwie, zaborczej matce, nastoletnim buncie i rodzinnej tajemnicy.

Akcja książki toczy się dwutorowo, teraźniejszość i poszukiwania Daniela przeplatają się z przeszłością i wspomnieniami głównej bohaterki, w obu przypadkach to ona jest narratorem. Jestem pod wrażeniem tego, jak autorka sprawnie skonstruowała fabułę i powoli pozwala czytelnikowi łączyć kolejne kropki i w końcu poznać odpowiedzi na wszystkie pytania. Dodatkowo historia opowiedziana jest w taki sposób, że nie odbieramy jej jako fikcji literackiej, sprawia wrażenie bardzo realnej i mamy wrażenie, że czytamy o prawdziwych wydarzeniach, które mogły rozegrać się tuż obok nas. Nie jest to historia łatwa, lekka i przyjemna, wymaga skupienia i analizowania faktów, a mimo to czyta się błyskawicznie, bo czytelnik nie może się doczekać zakończenia.
Wielki plus należy się też za portrety psychologiczne bohaterów, począwszy od nieodpowiedzialnej i zaborczej matki Olivii, poprzez samą główną bohaterkę, a na jej dzieciach skończywszy. Wszystko jest dopracowane z najmniejszymi szczegółami, zarówno główni bohaterowie, jak i osoby z ich otoczenia przedstawieni są bardzo realistycznie, podejście do choroby, z którą zmaga się rodzina też jest bardzo profesjonalne, ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest na swoim miejscu.

Do sięgnięcia po tą powieść skłoniło mnie poruszenie tematyki zaburzeń dwubiegunowych, jednak nie miałam co do niej jakichś wielkich oczekiwań. Czuję się jednak pozytywnie zaskoczona, ponieważ okazało się, że jest to bardzo wartościowa i dobrze napisana powieść, która porusza trudne, a zarazem życiowe tematy. Naprawdę godna polecenia, sięgajcie bez wahania!